Księga Pamięci Osób Zasłużonych dla PŁ

Image

Profesor zw. dr hab. h.c. Osman Achmatowicz
Współtwórca, Prorektor i Drugi Rektor Politechniki Łódzkiej
(1899-1988)

Osman Achmatowicz urodził się w rodzinie ziemiańskiej, 16 marca 1899 r. w Bergaliszkach na ziemi wileńskiej. Wykształcony w Korpusie Paziów w Petersburgu (1916), studia akademickie ukończył na wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie (1925). Dr chemii (1928, USB), Ph.D. (1930 Uniwersytet Oksfordzki). Po krótkotrwałej docenturze w USB zostaje profesorem nadzwyczajnym Chemii Farmaceutycznej i Toksykologicznej w Uniwersytecie Warszawskim (1934-1939). W okresie okupacji zajmował się tajnym nauczaniem uniwersyteckim w Warszawie i Częstochowie. Po wyzwoleniu, w 1945 r. przybywa do Łodzi i jako prorektor PŁ wspólnie z pierwszym Rektorem Uczelni prof. B. Stefanowskim współtworzy fundamenty organizacyjne i materialne Politechniki Łódzkiej. Jego zasługą jest oddanie do użytku Gmachu Wydziału Chemicznego po 2 latach prac budowlanych oraz zdobycie bezcennych zbiorów do Biblioteki Chemicznej. W 1948 r. po wyjeździe prof. B. Stefanowskiego do Warszawy, przejmuje ster Uczelni i jako jej drugi Rektor (1948-1952) z ogromnym zaangażowaniem i poświęceniem kontynuuje dzieło rozbudowy Politechniki. Jest inicjatorem i organizatorem budowy Gmachu Wydziału Włókienniczego. Z Jego inicjatywy powstał Wydział Chemii Spożywczej. Jako wybitny uczony, pedagog i organizator zostaje w 1953 r. powołany na stanowisko Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Szkolnictwa Wyższego i przenosi się do Warszawy. Obowiązki te pełni do 1960 r., będąc jednocześnie profesorem chemii organicznej Uniwersytetu Warszawskiego (1953-1969). W 1964 r. powołany zostaje do służby zagranicznej na stanowisko Dyrektora Instytutu Kultury Polskiej w Londynie (1964-1969).

Prof. Osman Achmatowicz był wybitnym chemikiem organikiem o międzynarodowym uznaniu. Poszerzył i pogłębił wiedzę o fitochemii flory polskiej, wniósł wkład w rozwój metod syntezy organicznej i w poznanie mechanizmów reakcji. Był organizatorem i pierwszym kierownikiem Katedry Chemii Organicznej Politechniki Łódzkiej (1954-1953), kuźni wielu polskich chemików organików, a także kierownikiem Zakładu Syntezy Organicznej PAN (1953-1956). Jako twórca szkoły naukowej odegrał doniosłą rolę w ukształtowaniu i rozwoju chemii organicznej w Polsce i rozbudził zamiłowanie do pracy naukowej wśród kilku pokoleń swoich uczniów. Z Jego inicjatywy powstały znaczące ośrodki badawcze w Łodzi i w kraju. Był członkiem wielu organizacji naukowych, w tym Polskiej Akademii Umiejętności (1945), Polskiej Akademii Nauk (1952), Polskiego Towarzystwa Chemicznego (wiceprezes 1937-1939), The Chemical Society (Londyn), American Chemical Society.

Laureat nagrody państwowej I stopnia za osiągnięcia naukowe (1964). Politechnika Łódzka nadała Mu godność i tytuł Doktora Honoris Causa (1960).

Profesor Osman Achmatowicz zmarł 4 grudnia 1988 r. w Warszawie w 90 roku życia.
 

Image

Mgr Michał Albert
(1905-1986)

Mgr Michał Albert urodził się dnia 25 września 1905 r. w m. Dubaniewice (ZSRR).

W okresie od 1.08.1950 r. do 31.01.1971 r. był Dyrektorem Administracyjnym Politechniki Łódzkiej.

Na wyróżnienie zasługuje Jego życzliwy stosunek do pracowników. Godnie reprezentował  Uczelnię na wszelkich uroczystościach i konferencjach. Poświęcił dużo czasu w pracach organizacyjnych administracji. Należał do tych ludzi, którym głęboko na sercu leżą sprawy prawidłowego funkcjonowania Politechniki.

Wysoko ceniony przez Kierownictwo Uczelni. Był wyróżniony licznymi nagrodami i odznaczeniami, w tym Krzyżem Kawalerski Orderu Odrodzenie Polski.

Mgr Michał Albert zmarł dnia 5 sierpnia 1986 r.
 

Image

Dr Jerzy Aulich
(1891-1982)

Dr Jerzy Aulich urodził się dnia 1 listopada 1891 r. w m. Lackie Wielkie (ZSRR).

W Politechnice Łódzkiej pracował w okresie od 15 kwietnia 1950 r. do 31 sierpnia 1966 r. na stanowisku kierownika Działu Toku Studiów.
Położył szczególne zasługi w organizację Działu oraz szkolenie pracowników Dziekanatów. Przygotowywał organizacyjnie wszystkie uroczystości uczelniane i dokumenty z tym związane. Prowadził systematycznie od początku powstania Uczelni kronikę studiów zamieszczonych w Składzie Osobowym pracowników i dyplomantów Politechniki Łódzkiej.

Wyróżniał się pełnym zaangażowaniem i oddaniem sprawom Uczelni. Wśród pracowników cieszył się szacunkiem i uznaniem.
Kierownictwo Uczelni wysoko ceniło wkład pracy dr. Jerzego Aulicha.

Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
 

Image

Dr hab. inż. Wojciech Barański, prof. PŁ
(1940-2011)

Dr hab. inż. Wojciech Stanisław Barański, prof. PŁ urodził się 18 sierpnia 1940 roku w Przanowicach (woj. łódzkie). W 1963 roku ukończył studia na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Łódzkiej uzyskując dyplom magistra inżyniera. Następnie podjął pracę naukowo-dydaktyczną na tym samym Wydziale. Stopień doktora uzyskał w 1967 roku, broniąc na Wydziale Budownictwa Lądowego PŁ pracę nt. „Powierzchniowe ośrodki włókniste i ich zastosowanie”. W 1975 roku, po obronie rozprawy nt. „Oddziaływania w ośrodku ciągłym”, otrzymał stopień doktora habilitowanego, nadany przez Radę Naukową Instytutu Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk.

Prawie całą swoją działalność zawodową Profesor prowadził na Wydziale Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska (wcześniej Wydział Budownictwa Lądowego oraz Wydział Budownictwa i Architektury) Politechniki Łódzkiej. Na Wydziale pełnił funkcję dziekana przez dwie kadencje, prodziekana do spraw studenckich oraz prodziekana do spraw nauki. W 1981 roku, po strajku studenckim, Profesor W. S. Barański został wybrany na stanowisko prorektora do spraw studenckich w Politechnice Łódzkiej. W latach 1986-1989 pracował na uczelni Federal University of Technology w Minnie (Nigeria), pełniąc tam między innymi funkcję dziekana wydziału, a następnie w latach 1989-1994 – w przedsiębiorstwie budowlanym Nabilco Ltd, Lagos, kierując budowami w kilku miastach tego kraju.

Dyscypliną, w ramach której Profesor W. S. Barański prowadził badania naukowe, jest mechanika ciała stałego. W swoich pracach Profesor zawsze dbał o ścisłe formułowanie pojęć i zasad mechaniki i stosował nowoczesne narzędzia matematyki takie jak analiza funkcjonalna i teoria miary. Profesor opublikował szereg prac dotyczących fundamentalnych zasad mechaniki racjonalnej, reprezentacji ładunków i oddziaływań ciał z punktu widzenia teorii miary, uogólnień zasad wariacyjnych mechaniki w przypadku nieciągłości pól przemieszczenia i naprężenia. Tematyka, którą zajmował się w ostatnim okresie dotyczyła mechaniki materiałów kompozytowych. Wyniki swoich badań Profesor przedstawił w takich czasopismach jak: Bulletin de l'Academie Polonaise des Sciences (Serie des Sciences Techniques), Archives of Mechanics, Mathematical Models & Methods in Applied Mechanics.

Pracując w Katedrze Mechaniki Materiałów, wcześniej – Mechaniki Teoretycznej, Profesor Barański prowadził zajęcia dydaktyczne w ramach wielu przedmiotów takich jak: mechanika ogólna, wytrzymałość materiałów, teoria sprężystości i plastyczności, teoria drgań, podstawy informatyki. W ramach Studium Doktoranckiego prowadził wykłady i ćwiczenia z przedmiotów: modelowanie konstytutywne i podstawy mechaniki nieliniowej. Wykłady Profesora charakteryzowały się zwięzłością, przejrzystością i precyzją. Profesor Barański wypromował czterech doktorów. Profesor Barański cenił głęboką, profesjonalną wiedzę i taką postawę starał się zaszczepić swoim wychowankom.

Praca zawodowa była dla Profesora Barańskiego wielką pasją. Poświęcał jej prawie cały swój czas, nie oszczędzając sił. Zawsze był przyjaźnie usposobiony do studentów i współpracowników. Wykonując szereg odpowiedzialnych funkcji na Uczelni, zawsze kierował się w swoich działaniach zasadami krystalicznej uczciwości i sprawiedliwości. Cieszył się głębokim zaufaniem zarówno studentów jak i współpracowników.
Profesor W. S. Barański był odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem Złotym za Długoletnią Służbę.

Profesor W. S. Barański zmarł w 2011 roku.
 

Image

Z-ca profesora mgr inż. Eugeniusz Berger
(1882-1952)

Prof. mgr inż. Eugeniusz Berger urodził się dnia 28.12.1882 r. w Warszawie. Szkołę średnia ukończył w Warszawie w 1900 r. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym w Politechnice Warszawskiej i ukończył je w 1905 r.

Pracę zawodową rozpoczął w sierpniu 1907 r. w Warszawie w fabryce ekstraktu kawowego. W marcu 1910 r. rozpoczął pracę w Katedrze Chemii Fizycznej w Politechnice Warszawskiej na stanowisku asystenta i kontynuował ją do 1917 r. W związku z ewakuacją Politechniki Warszawskiej w 1915 r. do Moskwy został oddelegowany do Komitetu Chemicznego przy Głównym Urzędzie Artyleryjskim w Piotrogradzie. Pod koniec 1916 r. z ramienia Komitetu Chemicznego rozpoczął pracę w fabryce chemicznej firmy Paweł Bekkel pod Moskwą na stanowisku z-cy dyrektora. Po rewolucji październikowej wyjechał do Uniwersytetu w Niżnym Nowgorodzie i pracował tam jako asystent prof. Boguckiego.

Po powrocie do kraju we wrześniu 1918 r. rozpoczął współpracę z powstającym wówczas Ministerstwem Spaw Wojskowych. Od września 1921 r. do listopada 1927 r. był szefem Wydziału Chemicznego Gazowego Departamentu Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych. W okresie 1932-1939 prowadził wykłady zlecone na Sekcji Wojskowej Wydziału Chemicznego Politechniki Warszawskiej. Tematyka wykładów obejmowała zagadnienia roli przemysłu chemicznego w obronie państwa. W okresie okupacji współpracował z Zakładem Badania Wody i Budowy Aparatów inż. Władysława Neugebauera w Warszawie.

W lutym 1945 r. rozpoczął pracę jako wykładowca w Akademii Górniczej w Krakowie. Na wniosek Rady Wydziału Chemicznego Politechniki Łódzkiej w 1946 r. oraz Senat PŁ Ministerstwo Oświaty wyraziło zgodę na powierzenie inż. Eugeniuszowi Bergerowi pełnienie obowiązków zastępcy profesora w Katedrze Technologii Chemicznej Nieorganicznej Politechniki Łódzkiej z dniem 1 września 1946 r. W okresie swojej pracy w Politechnice prof. E. Berger prowadził wykłady z Technologii Chemicznej Nieorganicznej dla studentów Wydziału Chemicznego oraz z Otrzymywania Odczynników Chemicznie Czystych i Analizy dla studentów Wydziału Włókienniczego.

Prof. E. Berger był członkiem wielu stowarzyszeń m. in. od 1907 r. członkiem Stowarzyszenia Techników w Warszawie, od r. 1919 Polskiego Towarzystwa Chemicznego, członkiem Zarządu Towarzystwa Wojskowo-Technicznego. W okresie 1922-1939 był także członkiem Rady Administracyjnej Państwowej Wytwórni Prochu w Pionkach.

Prof. E. Berger był ogólnie znany jako wszechstronnie wykształcony chemik. Jego odczyty i wykłady cieszyły się zawsze zasłużonym powodzeniem.

Prof. mgr inż. Eugeniusz Berger zmarł dnia 27 marca 1952 r.
 

Image

Wanda Birżyszko
(1889-1969)

Wanda Birżyszko urodziła się dnia 1 kwietnia 1889 roku na Litwie.

W okresie od 1 lipca 1945 roku do 30 czerwca 1959 roku była Kwestorem Politechniki Łódzkiej. Wraz z pierwszym Rektorem prof. Bohdanem Stefanowskim tworzyła Politechnikę Łódzką, kierując sprawami finansowymi. Wyróżniała się niezwykłą starannością i uczciwością, dając przykład wzorowej pracy z zespołem pracowników Kwestury.

Nie licząc się z czasem, trudnościami czyniła wszystko z pełnym poświeceniem, aby Uczelnia mogła normalnie funkcjonować, w szczególności w pierwszym okresie budowy Politechniki. Bogate doświadczenie zdobyte w Politechnice Warszawskiej, gdzie przed wojną i w czasie okupacji kierowała Kwesturą – owocowało w Politechnice Łódzkiej.

Wśród pracowników cieszyła się autorytetem i sympatią.

Do końca życia interesowała się wszystkimi sprawami Uczelni.

Wanda Birżyszko była wyróżniona wieloma nagrodami oraz odznaczeniami, w tym Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Wanda Birżyszko zmarła dnia 30 października 1969 roku.
 

Image

Profesora Bolesław Bolanowski
(1932-2019)

Prof. dr hab. inż. Bolesław Bolanowski urodził się w 1932 roku w Rzęśnie Polskiej koło Lwowa. Od 1946 roku mieszkał w Łodzi, gdzie ukończył Liceum Elektryczne, a następnie podjął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej uzyskując w 1958 roku dyplom ze specjalności aparaty elektryczne. Jeszcze jako student, od września 1955 roku zaczął pracować w charakterze młodszego asystenta w Zakładzie Przyrządów Rozdzielczych, który do 1957 roku był częścią Katedry Elektroenergetyki.

Pracę doktorską obronił w roku 1964, habilitacyjną w roku 1967, a tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1977 roku.

Pracę w Politechnice Łódzkiej rozpoczął w roku 1955. Na stanowisko profesora zwyczajnego został powołany w 1991 roku i pracował na tym stanowisku w Katedrze Aparatów Elektrycznych do 2002 roku.

Główne kierunki działalności dydaktycznej prof. B. Bolanowskiego to: budowa i eksploatacja aparatów elektrycznych, łączników elektroenergetycznych, aparatury trakcyjnej, łączeniowych elementów automatyki. Był opiekunem około 100 prac dyplomowych magisterskich oraz inżynierskich. Jego zainteresowania naukowe i techniczne związane były z teorią elektrycznego łuku łączeniowego oraz budową układów gaszeniowych aparatów niskiego napięcia. Z tego zakresu jest autorem około 130 publikacji i około 115 ważniejszych opracowań i ekspertyz dla przemysłu. Wypromował 6 doktorów.

W latach 1955-1970 był współtwórcą, budowniczym i organizatorem pierwszych w kraju laboratoriów badawczych: zwarciowni generatorowych prądu przemiennego i stałego oraz trwałości łączeniowej. Pełnił szereg obowiązków organizacyjnych, między innymi był kierownikiem zespołu naukowo-problemowego Zespołu Łączników Zestykowych (1971-1981) i Zakładu Aparatów Elektrycznych (1982-1984) oraz dyrektorem Instytutu Aparatów Elektrycznych (1985-1986), których powołania był inicjatorem. W latach 1973-1983 był także zastępcą dyrektora Instytutu Transformatorów, Maszyn i Aparatów Elektrycznych. W latach 1981-1987 był dziekanem Wydziału Elektrycznego, a w latach 1990-1996 prorektorem ds. nauki i rozwoju uczelni. Dla dopełnienia obrazu osobowości prof. Bolesława Bolanowskiego należy przypomnieć Jego działalność stowarzyszeniową i społeczną. Był bardzo zaangażowany w działalność Stowarzyszenia Elektryków Polskich pełniąc w latach 1965-1980 szereg funkcji w kole SEP PŁ, Oddziale Łódzkim oraz Zarządzie Głównym. W latach 1978-1985 był komandorem Akademickiego Klubu Żeglarskiego w Łodzi. Nadto w latach 1990-1994 był radnym Rady Miejskiej Łodzi. Był jednym z członków założycieli Łódzkiego Oddziału Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich oraz jego pierwszym Prezesem. Był także członkiem kilku innych organizacji oraz instytucji naukowych.

Wielostronna działalność Profesora Bolesława Bolanowskiego była doceniana i wielokrotnie wyróżniana licznymi odznaczeniami państwowymi i stowarzyszeniowymi, wśród których znajdują się: Złoty Krzyż Zasługi (1976), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1977), Złota Odznaka Honorowa SEP (1978), Honorowa Odznaka Miasta Łodzi (1989) oraz Złota Odznaka AZS (1982).

Profesor Bolesław Bolanowski zmarł 7 stycznia 2019 roku.
 

Image

Mgr inż. Czesław Borecki
(1922-1976)

Mgr inż. Czesław Borecki urodził się 5 września 1922 r. w Piątku k. Łęczycy.

Po ukończeniu w 1935 r. szkoły powszechnej kontynuował naukę w Gimnazjum im. Staszica w Zgierzu, którą przerwała wojna. W 1945 r. uzupełnił brakujące klasy szkoły średniej, otrzymując 21.02.1947 r. świadectwo dojrzałości. W tym samym roku rozpoczął studia.
Studia wyższe odbył na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej uzyskując w 1952 r. stopień inżyniera chemika oraz magistra nauk technicznych.

W 1950 r. będąc jeszcze na studiach rozpoczął pracę zawodową w Zakładzie Chemii Organicznej Politechniki Łódzkiej na stanowisku z-cy asystenta, którą kontynuował po zakończeniu studiów, awansując na stanowisko asystenta i starszego asystenta.

W latach 1960-62 mgr inż. Cz. Borecki pracował w Wytwórni Filmów Fabularnych w Łodzi na stanowisku kierownika Wydziału Obróbki Taśmy, pogłębiając swą wiedzę teoretyczną w praktyce i rozwijając zdolności organizacyjne.

W 1962 r. powrócił na Politechnikę Łódzką, gdzie został zatrudniony w Katedrze Chemii Radiacyjnej. Kierownictwo Katedry doceniając Jego wiedzę, doświadczenie i predyspozycje organizacyjne powierzyło szereg zadań związanych z uruchomieniem działalności naukowo-dydaktycznej Katedry, a widząc Jego zaangażowanie w sprawy PŁ, powierzyło nadzór nad całością spraw dotyczących budowy nowego budynku dla Chemii Radiacyjnej.

01.10.1066 r. mgr inż. Cz. Borecki został powołany przez JM Rektora PŁ na stanowisko kierownika komórki ds. filmu Naukowego i Dydaktycznego, a w 1969 r. objął kierownictwo Międzywydziałowego Zakładu Nowych Technik Nauczania. Organizując nową jednostkę czuwał nad doborem kadry do pracowni fotograficznej i filmowej, które utworzył w pierwszej kolejności oraz dążył do stałego podnoszenia kwalifikacji zawodowych pracowników. Zapewnił i wyposażył obie pracownie w nowoczesny sprzęt i urządzenia fotograficzno-filmowe.

W 1974 r. decyzją Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki mgr inż. Cz. Borecki powołany został do Zespołu Roboczego ds. Wdrażania Nowoczesnej Technologii Kształcenia w Wyższych Szkołach Technicznych, zadaniem którego było wdrażanie najnowszych metod i technik audiowizualnych w procesie dydaktycznym oraz koordynacja tych działań przy ścisłej współpracy ze wszystkimi uczelniami technicznymi w kraju.
W czasie pracy zawodowej w Uczelni inicjował wiele działań przyczyniając się osobiście do adaptacji wielu sal i audytoriów, wyposażając je w najnowsze środki audiowizualne, czego przykładem było zorganizowanie i wyposażenie laboratorium do nauki języków obcych w PŁ.
Jego praca zawodowa i działalność naukowo-dydaktyczna oraz osobiste zaangażowanie w sprawy Politechniki Łódzkiej spotkały się z pełnym uznaniem, czego wyrazem było przyznanie nagrody resortowej oraz szeregu nagród i listów gratulacyjnych od kolejnych Rektorów PŁ.
Śmierć w dniu 7 lipca 1976 r. w pełni sił twórczych przerwała mgr. inż. Czesławowi Boreckiemu realizację dalszych planów i zamierzeń.

Czesław Borecki na początku 1940 r. wysiedlony był wraz z rodzicami z Piątku (Rzesza) do Bielaw (Generalna Gubernia). Zatrudniony w Urzędzie Gminnym jako pomocnik starszej urzędniczki, wypisywał dowody osobiste. Korzystając ze swoich możliwości preparował „kenkarty” dla osób związanych z działalnością „podziemia”. W dniu 2 marca 1944 oboje zostali aresztowani za kontakty z ruchem oporu. Urzędniczkę natychmiast rozstrzelano, a Czesław, podejrzany o współudział, został umieszczony w obozie przejściowym na Pawiaku. Dnia 24 maja 1944 r. przewieziony przez policję bezpieczeństwa Warszawy do obozu koncentracyjnego w Stutthofie i zarejestrowany został jako więzień polityczny o numerze 36069. 25 stycznia 1945 r. podczas inwazji wojsk radzieckich obóz ewakuowano. W pobliżu Pucka Czesław Borecki zdołał zbiec. Czesław Borecki uciekł wraz ze współwięźniem Stefanem Grudzińskim (1924-2002) późniejszym profesorem Wydziału Farmaceutycznego Akademii Medycznej w Łodzi. Pobyt w obozie koncentracyjnym pozostawił trwały ślad na jego zdrowiu, co niewątpliwie przyczyniło się do odejścia w wieku 53 lat.
 

Image

Prof. zw. dr Atanazy Boryniec
(1901-1963)

Prof. zw. dr Atanazy Boryniec urodził się dnia 2.12.1901 r. w Jasieniu. Szkołę podstawową ukończył w 1910 r., a potem uczęszczał do Gimnazjum w Kałuszu, Dolinie i Lwowie, gdzie w 1922 r. złożył egzamin dojrzałości.

W 1925 r. wstąpił na Uniwersytet Jagielloński. Po ukończeniu studiów w 1929 r. objął stanowisko asystenta przy Katedrze Chemii Lekarskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego u prof. L. Marchlewskiego. Pod jego kierownictwem w latach 1929-1930 wykonał pracę doktorską pt. „Badania nad absorbcją światła poza fiołkowego przez niektóre substancje organiczne”. Stopień doktora filozofii w zakresie chemii uzyskał w dniu 24.05.1933 r. Jego praca doktorska została opublikowana w 2 częściach w Biuletynie Polskiej Akademii Umiejętności w latach 1929-1931. W tym czasie, z uwagi na dynamiczny rozwój przemysłu jedwabiu sztucznego i konieczność prowadzenia intensywnych badań nad podnoszeniem jakości i wzbogaceniem asortymentu włókien, z prośbą o współpracę zwróciła się do prof. Marchlewskiego Tomaszowska Fabryka Sztucznego Jedwabiu. W czerwcu 1931 r. prof. A. Boryniec przeniósł się na stałe do Tomaszowa Mazowieckiego i podjął pracę w Laboratorium Badawczym Fabryki. Po uwolnieniu Tomaszowa Mazowieckiego spod okupacji pracował nadal w Fabryce.

W lutym 1949 r. został prof. A. Boryniec powołany do zorganizowania Katedry i Zakładu Włókien Sztucznych w Politechnice Łódzkiej, pierwszej w Polsce placówki naukowej tego typu, a w lipcu tegoż roku został kierownikiem zorganizowanej przez siebie Katedry i Zakładu. Jeszcze do 1951 r. był doradcą naukowo-technicznym Tomaszowskich Zakładów Włókien Sztucznych.

W styczniu 1951 r. prof. A. Boryniec przedstawił pracę habilitacyjną, która została zatwierdzona i w tym też roku uzyskał stopień docenta.
W 1952 r. prof. A. Boryniec wspólnie z mgr. inż.. J. Liwowskim i mgr. S. Ostrouchem uzyskali nagrodę Państwową III stopnia za zastąpienie bawełny wiskozą w kordach samochodowych. Opony z udziałem tych kordów były trwalsze i tańsze. W 1960 r. za opracowanie przędzarki lewarowej otrzymał prof. A. Boryniec, jako trzeci po prof. W Bratkowskim i prof. A Dorabialskiej, nagrodę naukową m. Łodzi.

W 1954 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym a w 1960 r. profesorem zwyczajnym. Od 1954 r. do 1962 r. pełnił nieprzerwanie przez 4 kadencje funkcję dziekana Wydziału Włókienniczego Politechniki Łódzkiej.

Prof. A. Boryniec był również wybitnym działaczem – w ostatnich latach swego życia wiceprzewodniczącym Komitetu Nauk Chemicznych PAN, przewodniczącym Zespołu Problemowego PAN – Chemia i Technologia Polimerów, członkiem Rady Naukowo-Technicznej Ministerstwa Przemysłu Chemicznego, wiceprzewodniczącym Rady Naukowo-Ekonomicznej Miejskiej Komisji Planowania Gospodarczego Rady Narodowej m. Łodzi, przewodniczącym Rady Naukowej Instytutu Włókien Sztucznych i Syntetycznych w Łodzi i członkiem Rady Naukowej Instytutu Celulozowo-Papierniczego w Łodzi. Był jednym z założycieli, obok prof. J. Groszkowskiego, Stowarzyszenia Wynalazców Polskich (1957).

Za pracę naukową, działalność dydaktyczną i społeczną został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Medalem X-lecia PRL.

Prof. dr zw. Atanazy Boryniec zmarł dnia 18 czerwca 1963 r.
 

Image

Prof. zw. dr inż. Władysław Bratkowski
(1882-1966)

Prof. zw. dr inż. Władysław Bratkowski urodził się w Gębicach k/Poznania. Uczęszczał do Gimnazjum w Śremie. Politechnikę w Brunszwiku ukończył w 1905 r. i uzyskał tytuł inżyniera dyplomowanego. Po ukończeniu studiów pracował przez 6 lat w Niemczech, najpierw w przędzalni lnu oraz fabrykach budowy maszyn włókienniczych, a potem od 1909 r. w Biurze Projektów w Berlinie i jednocześnie był redaktorem czasopisma „Textil-und Färbereizeitung”.

W 1911 r. prof. W. Bratkowski został powołany w charakterze profesora nadzwyczajnego włókiennictwa na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej. Tu rozwinął szeroką działalność dydaktyczną, która spotkała się z uznaniem, czego dowodem było nadanie Mu już w 1914 r. tytułu profesora zwyczajnego. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. zrezygnował ze stanowiska profesora w Politechnice Lwowskiej i z entuzjazmem przystąpił do tworzenia polskiego przemysłu lniarskiego. W połowie 1919 r. wyjechał na rok za granicę w celu przestudiowania zagadnień i problemów przemysłu lniarskiego w Holandii, Belgii, Francji, Wielkiej Brytanii i Niemiec. Po powrocie do kraju w 1920 r. opublikował broszurę z zakresu lniarstwa w Polsce i zorganizował w Poznaniu Towarzystwo „Płótno”.

W latach 1921-1931 prof. W. Bratkowski zajmował się przede wszystkim działalnością organizacyjno-techniczną i pracował nad tworzeniem przemysłu lniarskiego w Polsce. W tym okresie buduje roszarnię, przędzalnię i tkalnię w Stęszewie pod Poznaniem, roszarnię w Gostyniu, trzepalnię lnu w Bezdanach pod Wilnem i mała trzepalnię lnu we Frampolu Lubelskim.

W 1921 r. objął nowo utworzoną Katedrę Włókiennictwa przy Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. Oprócz działalności dydaktycznej Profesor prowadzi działalność badawczą i publicystyczną.

Po wojnie Politechnikę Łódzką organizował prof. B. Stefanowski. Prof. W. Bratkowski obejmuje wówczas kierownictwo Katedry Włókiennictwa na Wydziale Mechanicznym, a w latach 1947-1948 został powołany dzięki staraniom Profesora Wydział Włókienniczy. Prof. W. Bratkowski objął kierownictwo Katedry Przędzalnictwa Włókien Łykowych.

Przez kilkadziesiąt lat Profesor pracował aktywnie w piśmiennictwie technicznym, nie tylko jako autor szeregu artykułów lecz także jako redaktor kolejnych 3 tytułów włókienniczych. Był redaktorem „Textil-und Färbereizeitung”, redaktorem „Technika Włókienniczego”, który po wojnie został wznowiony i którego kontynuacją jest obecnie „Przegląd Włókienniczy”.

Wiele czasu Profesor poświęcił pracy społecznej w Stowarzyszeniu Inżynierów i Techników Przemysłu Włókienniczego, którego był I Prezesem, piastując tę godność przez kilka lat. Następnie przez kilka dalszych lat był przewodniczącym Głównej Komisji Rewizyjnej.
Za swoją działalność naukowo-badawczą, dydaktyczną i społeczną Profesor otrzymał w 1955 r. Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, a w 1957 r. Order Sztandaru Pracy II klasy.

Prof. zw. dr inż. Władysław Bratkowski zmarł 15 marca 1966 r.
 

Image

Profesor Lech Brzeski
(1936-2006)

Profesor Lech Brzeski urodził się 7 sierpnia 1936 roku w Łodzi. Studiował na Politechnice Łódzkiej i w roku 1961 uzyskał tytuł zawodowy magistra inżyniera. Doktoryzował się na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej w roku 1971. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w roku 1992 na Politechnice Łódzkiej za pracę pt. „Łożyskowanie gazowe o wysokiej sztywności”.

Profesorem Politechniki Łódzkiej został w roku 1994. Uzyskał Srebrny Krzyż Zasługi i Nagrodę Zespołową II stopnia Ministerstwa NSzWT za osiągnięcia w dziedzinie badań naukowych. Był laureatem dyplomu zespołowego Prezesa Rady Ministrów za wyniki w pracy naukowo-badawczej i wielokrotnie otrzymywał nagrodę Rektora Politechniki Łódzkiej.

Jest autorem lub współautorem około 40 prac opublikowanych, ale Jego zasadniczą pasją były wynalazki. Zatwierdzonych zgłoszeń patentowych, w których głównym autorem jest prof. Lech Brzeski jest 15. Do najważniejszych należy wiertarka dentystyczna łożyskowana gazowo Milfam 214H, która była produkowana przez Fabrykę Narzędzi Chirurgicznych w Milanówku. Jest to wiertarka całkowicie konkurencyjna w stosunku do wiertarek produkowanych przez znane firmy na świecie.

Drugim bardzo ważnym rozwiązaniem technicznym, z którym jest związana praca habilitacyjna prof. L. Brzeskiego jest łożysko gazowe o bardzo wysokiej sztywności. Sztywność ta jest zapewniona przez układ pneumatyczny, towarzyszący temu łożysku. Dotyczy to zarówno łożyska osiowego jak promieniowego. W jednej z zagranicznych recenzji rozwiązanie to nazwane zostało genialnym. Łożysko może osiągnąć sztywność bliską nieskończoności. Wrzeciennik szlifierki, w którym zastosowano omawiane łożysko powietrzne był prezentowany na wystawie w Düsseldorfie.

Trzecim ważnym rozwiązaniem prof. L. Brzeskiego jest zaworowy silnik tłokowy z zewnętrznym nagrzewem. Jest on odmienny od znanego silnika Sterlinga. Jego główną zaletą jest to, że można w nim używać powietrza jako czynnika roboczego i brak w nim jest regeneratora ciepła. Silnik ten został już częściowo sprawdzany eksperymentalnie i otrzymano pozytywne wyniki opublikowane w angielskim czasopiśmie „Power and Energy” w 2001 roku. Paliwa naturalne to znaczy ropa i gaz ulegną wkrótce wyczerpaniu i wtedy silniki takie jak opisane powyżej będą potrzebne.

Wymienione wynalazki, których głównym autorem jest prof. L. Brzeski przyczyniły się do tego, że Wydział Mechaniczny Politechniki Łódzkiej stał się ośrodkiem znanym na świecie. 

Profesor Lech Brzeski zmarł 24 października 2006 roku.
 

Image

Prof. nadzw. dr inż. Jan Buchholtz
(1890-1969)

Prof. nadzw. dr inż. Jan Buchholtz urodził się dnia 9 maja 1890 r. w Warszawie. Warszawską Szkołę Realną ukończył w 1909 r. a studia w Politechnice Warszawskiej na Wydziale Mechanicznym w 1920 r.

Pracę rozpoczął w 1921 r. na Politechnice Warszawskiej jako asystent u prof. Chrzczonowicza. Następnie przez dwa lata był asystentem u prof. Straszewicza. W latach 1923-29 jest asystentem, a następnie adiunktem w Katedrze Obróbki Metali. W tym czasie opracowuje pracę „Nomogramy obrabiarek” opublikowaną w piśmie „Mechanik” 1925 r. oraz drukuje pracę „Układ naprężeń przy skrawaniu” w Przeglądzie Technicznym 1929 r.
W 1920 r. prof. dr inż. Jan Buchholtz rozpoczął pracę w Sochaczewskiej Fabryce Prochu jako konstruktor urządzeń mechanicznych. Po dwóch latach przenosi się do Fabryki Maszyn „Orthwein i Krasiński” w Warszawie. Stąd zostaje skierowany na praktykę do Francji.

Od 1927 r. jest kierownikiem pracowni wytrzymałościowej i mechanicznej „Centralnego Laboratorium Państwowych Wytwórni Uzbrojenia” w Warszawie. Kieruje tu pracami badawczymi, a szczególnie zajmuje się teorią płynięcia kreszera. Z dziedziny tej ogłasza pracę. Praca ta pt. „Teoria płynięcia kreszera” została przedstawiona prof. M. T. Huberowi jako materiał do doktoratu autora i miała być uzupełniona częścią eksperymentalną. Część ta, tuż przed jej ukończeniem została przerwana wybuchem drugiej wojny światowej.

Podczas okupacji prof. J. Buchholtz jest radcą technicznym Urzędu Patentowego w Warszawie.

Od 1 lipca 1945 r. zostaje kierownikiem Katedry Mechaniki Politechniki Łódzkiej przy Wydziale Elektrycznym w charakterze zastępcy profesora. Prowadzi wykłady i ćwiczenia z mechaniki na Wydziałach: Mechanicznym i Elektrycznym oraz wykłady z hydromechaniki na Wydziale Mechanicznym.

W dniu 18 maja 1946 r. obronił pracę doktorską pt. „Teoria płynięcia kreszera”. Jest to pierwszy doktorat obroniony na nowo powołanej do życia Politechnice Łódzkiej.

Prof. dr inż. Jan Buchholtz objął obowiązki profesora nadzwyczajnego na Wydziale Elektrycznym PŁ z dniem 1 lutego 1946 r.
Praca Profesora poza Politechniką miała również charakter wielostronny, od konstrukcyjnej do naukowo-badawczej włącznie.
Prof. J. Buchholtz opracował dla studentów podręczniki w formie skryptów z mechaniki i hydromechaniki. Chętnie pomagał innym swoim dużym doświadczeniem dydaktycznym, wiedzą teoretyczną i praktyczną.

Za wybitne osiągnięcia w pracy naukowej i dydaktycznej był wyróżniany wielokrotnie nagrodami Ministra Szkolnictwa Wyższego oraz Rektora Politechniki Łódzkiej. W roku 1957 otrzymał Złoty Krzyż Zasługi za długoletnią owocna pracę dydaktyczną i naukową. Był również wyróżniony Honorową Odznaką m. Łodzi.

Był profesorem wymagającym ugruntowanej, rzetelnej wiedzy, cieszył się dużym autorytetem i sympatią wśród pracowników, i studentów. Z jego osobą związanych było szereg zabawnych opowiadań i anegdot przekazywanych dotąd w środowisku akademickim PŁ.

Prof. nadzw. dr inż. Jan Buchholtz zmarł w marcu 1969 r. choć żyje nadal jako symbol człowieka – profesora o wybitnych cechach charakteru i umysłu.
 

Image

Profesor zwyczajny Jerzy Bukowski
(1902-1982)

Profesor zwyczajny Jerzy Bukowski urodził się dnia 23 listopada 1902 r. w Bugaju pow. Pińczów. W 1921 r. ukończył Gimnazjum im. Śniadeckiego w Kielcach. W latach 1921-1928 studiował na Oddziale Lotniczym Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej. Dyplom inżyniera mechanika uzyskał w 1930 r. Na początku roku akademickiego 1925/1926 prof. J. Bukowski jeszcze jako student został asystentem w Katedrze Aerodynamiki Politechniki Warszawskiej. W 1933 r. wyszła Jego pierwsza, do dziś aktualna książka, pt. „Technika laboratoryjna pomiarów aerodynamicznych”.

Prof. J. Bukowski był już wtedy nie tylko uznanym autorytetem naukowym, ale również wspaniałym praktykiem konstrukcyjnym w przemyśle lotniczym. Od 1931 r. zajmował się projektowaniem śmigieł lotniczych w Fabryce Śmigieł „W. Szomański S-ka” na stanowisku konstruktora i kierownika technicznego.

W okresie okupacji prowadził tajne nauczanie na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. Do Łodzi na prośbę prof. B Stefanowskiego przyjechał na początku 1946 r. Objął stanowisko zastępcy profesora Katedry Budowy Płatowców, jednocześnie prowadził wykłady z „Budowy Płatowców” i „Mechaniki Lotu” (1946/47 - 1948/49). Był jednym z tych, którzy swą obecnością w Łodzi umożliwili szybką organizację studiów na Wydziale Mechanicznym w szerokim zakresie specjalności. Jego zasługą jest, że wielu studentów, którym wojna przerwała studia, mogło je zakończyć bez zwłoki w Politechnice Łódzkiej w zakresie swojej „lotniczej” specjalności. Dzielił swój cenny czas między dwie Uczelnie. Równocześnie bowiem związany był z Politechniką Warszawską, w której kierował Katedrą Hydro-Aerodynamiki na Wydziale Lotniczym jako profesor nadzwyczajny. W 1959 r. otrzymał nominację na profesora zwyczajnego. W latach 1952/53 i 1959/60 - 1964/65 piastował urząd Rektora Politechniki Warszawskiej.

Prof. J. Bukowski odegrał doniosła rolę przy rozwiązywaniu spraw, jakie miały miejsce w środowisku akademickim w październiku 1957 r. i marcu 1968 r. w Warszawie.

Bogata i różnorodna działalność naukowa oddaje swoje odbicie w czasopismach, stanowi wyraz wielostronnych i zawsze pełnych inicjatyw zainteresowań.

Za zasługi położone na polu nauki i techniki oraz twórczą pracę dydaktyczną otrzymał prof. J. Bukowski liczne ordery i odznaczenia: Order Sztandaru Pracy I kl. Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski z Gwiazdą oraz Medal XX-lecia i XXV-lecia Światowej Rady Pokoju, i wiele innych.

Prof. zwyczajny Jerzy Bukowski zmarł w Warszawie 1 czerwca 1982 r.
 

Image

Prof. zwyczajny dr inż. Leon Burnat
(1893-1973)

Prof. zw. dr inż. Leon Burnat urodził się w 1893 r. w Krakowie. Dyplom inżyniera mechanika uzyskał z wyróżnieniem w 1914 r. w Politechnice Lwowskiej.

Z przemysłem obrabiarkowym związał się w 1928 r. podejmując pracę w Fabryce Obrabiarek Stowarzyszenia Mechaników Polskich z Ameryki w Pruszkowie jako kierownik biura konstrukcyjnego.

Po wyzwoleniu w 1945 r. kontynuuje pracę w Pruszkowie jako szef produkcji, a w 1945 r. rozpoczyna pracę w Politechnice Łódzkiej, mając poza sobą 25 lat doświadczeń zawodowych.

Na Uczelni obejmuje jako profesor nadzwyczajny Katedrę Obróbki Metali I, a następnie po reorganizacji Katedrę Obrabiarek i Obróbki Skrawaniem i funkcję kierownika Katedry sprawuje do przejścia na emeryturę w 1963 r.

W międzyczasie w 1949 r. zostaje mianowany profesorem zwyczajnym, a w latach 1952-1953 pełni funkcję Prodziekana Wydziału Mechanicznego.
Prof. dr inż. L. Burnat był wychowawcą wielu konstruktorów i technologów obrabiarkowców, wypromował sześciu dr. n.t. z których dwóch jest obecnie profesorami.

Plonem Jego pracy naukowej i dydaktycznej było wydanie trzech monografii – podręczników akademickich z zakresu konstrukcji szlifierek i obróbki ściernej, a także 6. tomowego skryptu z obrabiarek i skryptu z teorii skrawania. Był autorem kilkudziesięciu artykułów w czasopismach naukowych.
Prof. dr inż. Leon Burnat prowadził jako pierwszy w kraju badania kalorymetryczne skrawania pozwalające wniknąć w istotę procesu skrawania. Prowadził pionierskie prace z zakresu teorii skrawaniem m.in. badania wpływu wielkości ziarna austenitu na obróbkę skrawaniem. Utrzymywał szerokie kontakty z zagranicą, gdzie był uznanym autorytetem.

Image

Magister inżynier Wiktor Chitruk
(1902-1974)

Mgr inż. Wiktor Chitruk urodził się w 1902 roku.

Był założycielem działu Obróbki Cieplnej w byłej Katedrze Metaloznawstwa, w której pracował od 1948 roku. Położył duże zasługi na polu działalności dydaktycznej, wychowawczej i organizacyjnej.

Był wybitnym pedagogiem lubianym przez studentów i współpracowników. Wykształcił wielu specjalistów z dziedziny obróbki cieplnej metali.
Mgr inż. Wiktor Chitruk zorganizował w Politechnice Łódzkiej Dział Wydawnictw Naukowych i Dydaktycznych. Od 1957 r. był redaktorem naczelnym Redakcji Wydawnictw Naukowych. Był również delegatem Senatu Uczelni do spraw Wydawnictw.

Z dniem 1.10.1972 roku przeszedł na emeryturę.

Mgr inż. Wiktor Chitruk zmarł dnia 17.03.1974 roku.
 

Image

Profesor Jan Dobrzycki
(1917-2002)

Dyplom Uniwersytetu Poznańskiego uzyskał w 1945 roku. W latach 1938-1954 pracował w przemyśle cukrowniczym, następnie do 1987 roku w Katedrze Cukrownictwa PŁ. Doktoryzował się w 1961 r., habilitował w 1967, tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1978 r. Z najważniejszych prac należy wymienić obszerne badania różnych etapów procesu oczyszczania soków cukrowniczych. W 1962 r. wydał monografię na ten temat, której tłumaczenie ukazało się również w ZSRR. Drugą dziedziną zainteresowania Profesora była szeroko pojęta diagnostyka technologiczna w cukrownictwie, mianowicie nowatorskie metody analityczne, automatyczna kontrola procesów oraz samoczynna ich regulacja. I ten dorobek został uwieńczony wydaniem 3 monografii. Opublikował 62 prace naukowe, 92 różne artykuły techniczne i popularyzatorskie, jest autorem i współautorem 14 patentów. Był promotorem 5 prac doktorskich oraz był honorowym członkiem Rady Naukowej Commission Internationale Technique de Sucrerie i członkiem Komitetu Wykonawczego International Commission for Uniform Methods of Sugar Analysis. Podsumowaniem Jego dorobku naukowego i dydaktycznego są wydane w 1984 r. „Chemiczne podstawy technologii cukru”. Bogata i różnorodna działalność naukowa, techniczna i społeczna Profesora została wyróżniona wieloma odznaczeniami, do najważniejszych należy Krzyż Komandorski Orderu Polonia Restituta.

Profesor Jan Dobrzycki przez 17 lat pełnił funkcję kierownika Zakładu Cukrownictwa w Instytucie Chemicznej Technologii Żywności PŁ. Dzięki Jego wysokiej pozycji w cukrownictwie krajowym i zagranicznym Zakład Cukrownictwa otrzymywał nieodpłatnie liczne czasopisma zagraniczne (np. L’Industria Saccarifera Italiana otrzymuje do dnia dzisiejszego), monografie, materiały konferencyjne itp. Dzięki osobistym kontaktom Profesora Dobrzyckiego wielu pracowników i studentów Zakładu Cukrownictwa wyjechało na staże zagraniczne. Wszystkie te działania promowały Politechnikę Łódzką, zarówno w kraju jak i za granicą.
 

Image

Docent Antoni Wacław Drobnik (1927-2008)

Antoni Wacław Drobnik urodził się w 1927roku w Inowrocławiu. Studiował fizykę na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Łódzkiego i w 1952 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów I-go stopnia. W latach 1953-1955 na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Poznańskiego studiował także fizykę, gdzie w 1955 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów II-go stopnia i tytuł magistra fizyki. Za wykonaną wzorowo i nowocześnie opracowaną pracę magisterską został wyróżniony nagrodą Polskiego Towarzystwa Fizycznego (Oddział Poznański). W 1969 r. po przedłożeniu Radzie Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Łódzkiego pracy pod tytułem „Badania zmian pojemności kondensatora z cieczą pod wpływem wiązki światła lasera rubinowego” uzyskał stopień naukowy doktora nauk fizycznych.

Pracę zawodową zgodnie z „nakazem pracy” rozpoczął we wrześniu 1952 roku w XXV Liceum im. Stefana Żeromskiego w Łodzi, gdzie uczył fizyki aż do końca roku szkolnego 1961/1962. W 1955 roku, podjął pracę w Katedrze Fizyki Technicznej (przy Wydziale Elektrycznym) Politechniki Łódzkiej w Łodzi, początkowo jako pracownik kontraktowy, a później etatowy nauczyciel akademicki. W Katedrze Fizyki Technicznej pracował w latach 1955-1970, a w latach 1970-1992 w Instytucie Fizyki PŁ. W latach 1955-1958 prowadził badania „wpływu ultradźwięków i drgań słyszalnych na ciała stałe i ciecze”. W tym czasie zorganizował także laboratorium do badań, do którego zbudował nadajniki i odbiorniki ultradźwięków i drgań słyszalnych. W końcu 1958 roku nowy kierownik Katedry Fizyki Technicznej profesor doktor inżynier Stefan Nowicki zaproponował A. Drobnikowi, aby włączył się do „badań zjawiska rozpraszania elektronów na atomach gazów” i wziął udział w budowie aparatury do tego celu – liniowego akceleratora elektronów, układu zasilającego i układów pomiarowych. W połowie 1961 roku prof. S. Nowicki zrezygnował z pracy w Politechnice Łódzkiej i powrócił do Instytutu Badań Jądrowych w Świerku koło Warszawy. Prace naukowe w Katedrze Fizyki Technicznej z dziedziny fizyki atomu i jądra atomowego zostały przerwane. Po dokonaniu oceny sytuacji, jaka zaistniała w Katedrze w końcu 1961 r. i po dyskusji z profesorem Stanisławem Dzierzbickim, Dziekanem Wydziału Elektrycznego oraz po uzyskaniu od Niego zgody, Antoni Drobnik decyduje się na czteroletni staż naukowy (doktorancki) pod kierownictwem prof. Arkadiusza Piekary w Katedrze Fizyki Doświadczalnej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza i w Instytucie Fizyki Polskiej Akademii Nauk w Poznaniu.

Po powołaniu w 1962 r. przez profesora Arkadiusza Piekarę „Pierwszego Zespołu Laserowego” w Poznaniu (Franciszek Kaczmarek – kierownik, członkowie: Andrzej Graja, Teresa Ramisz (obecnie Teresa Wróżowa) i Antoni Drobnik) rozpoczęto budowę laserów i innej aparatury pomiarowej do badań w dziedzinie optyki nieliniowej. Po roku pracy „Zespół Laserowy” uruchomił lasery gazowe (o pracy ciągłej) i rubinowe ( impulsowe) za co w grudniu 1963 roku Minister Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki wyróżnił Go Nagrodą  I-go stopnia.

W połowie 1966 r. Antoni Drobnik powrócił do Łodzi, gdzie w Katedrze Fizyki Technicznej szybko zorganizował „Laboratorium Laserowe”. Prowadził wtedy badania zjawisk nieliniowych w optyce, m.in. badania zjawiska fotoakustycznego, które zostało uznane jako podstawowe w „Laserowej Optoakustycznej Spektroskopii”, dziedzinie ważnej w badaniach fizyczno-chemicznych i biologicznych.

W 1970 roku z inicjatywy dyrektora profesora Jana Karniewicza w Instytucie Fizyki PŁ utworzono zespoły naukowe, a wśród nich Zespół Elektroniki Kwantowej i Optyki Nieliniowej (EKON), którego problematyka naukowa obejmowała i nadal obejmuje "badania skutków oddziaływań wzajemnych wiązek światła laserów i materii w różnych stanach skupienia".

W ciągu ponad 30. lat Antoni Drobnik i jego uczniowie prowadzili m.in. badania zjawisk samoogniskowania, samokanalizacji wiązek światła laserów, badania zjawiska rozpraszania światła w ciałach stałych, cieczach i w atmosferycznym aerozolu, a także badania zjawiska wytwarzania drugiej harmonicznej światła i wiele innych nazywanych zjawiskami nieliniowymi. Wiązki światła laserów wykorzystywano między innymi do oceny jakości materiałów i elementów optycznych, do  modyfikacji struktur warstw przypowierzchniowych ciał stałych, do oceny gładkości ich powierzchni i innych.

Wyniki z eksperymentów związanych z oddziaływaniem wiązek światła laserów na tkankę żywą (zwierząt doświadczalnych) pozwoliły na opracowanie wielu metod leczenia bardzo różnych chorób i schorzeń metodami optyki koherentnej, czyli z pomocą światła laserów. Po ponad dwudziestu latach pracy i badań nad zastosowaniem laserów w medycynie, udało się nareszcie (przy poparciu Pani profesor dr hab. Cecylii Malinowskiej-Adamskiej i aktywnych działaniach JM Rektora Politechniki Łódzkiej profesora dr hab. inż. Jana Krysińskiego) zorganizować i utworzyć „Centrum Diagnostyki i Terapii Laserowej”.

Docent Antoni Drobnik ma w dorobku ponad 220 prac opublikowanych w czasopismach naukowych o zasięgu międzynarodowym. Jest współautorem książki (Z zagadnień chirurgii klinicznej – 1973) i skryptu (School of Lasers and their Applications – 1984). Był promotorem czterech doktorantów z fizyki i współpromotorem następnych czterech.

Był znanym w kraju i za granicą specjalistą fizykiem, a w szczególności specjalistą z elektroniki kwantowej i optyki nieliniowej jak i również z fizyki i techniki obejmującej akustykę i ultraakustykę.

Docent Antoni Drobnik w latach 1973-1986 pełnił funkcję Zastępcy dyrektora ds. dydaktycznych i naukowych, a w kolejnych latach 1986-1992 był Dyrektorem Instytutu Fizyki na Wydziale Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej. Natomiast w latach 1987-1990 pełnił obowiązki Dziekana Wydziału Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej. W tym czasie był również członkiem Senatu Politechniki Łódzkiej. Działał również wielu różnych Komisjach Rektorskich i jako ekspert z zakresu fizyki technicznej w Komisji Ministerstwa Edukacji narodowej.

Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Honorową Odznaką Miasta Łodzi, Medalem 35-lecia Politechniki Łódzkiej oraz Honorową Odznaką za zasługi dla Politechniki Łódzkiej. Za działalność naukową był dwukrotnie wyróżniony nagrodami przez Ministra Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki, i raz za pracę dydaktyczno-wychowawczą.

Docent Antoni Drobnik zmarł 27 października 2008 r. w wieku 81 lat.
 

Image

Z-ca prof. mgr inż. Janusz Gajl
(1916-1998)

Janusz Gajl urodził się 5 stycznia 1916 roku w Jekaterynburgu. W 1946 roku uzyskał dyplom na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej.

Od 1 września 1945 roku został zatrudniony w Zakładzie Techniki Cieplnej Politechniki Łódzkiej. W tym okresie pracował również jako konstruktor w Centralnym Biurze Konstrukcyjnym Maszyn w Warszawie. Wówczas zaczął pracować również na Politechnice Warszawskiej w Zakładzie Techniki Cieplnej. Od kwietnia 1953 roku powrócił do Katedry Techniki Cieplnej (później Instytutu Techniki Cieplnej i Chłodnictwa) na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej. Prowadził w tym okresie wiele zajęć dydaktycznych, a także pełnił różne funkcje. W latach 1970-1973 był zastępcą Dyrektora Instytutu Techniki Cieplnej i Chłodnictwa oraz kierownikiem Studium Podyplomowego w zakresie chłodnictwa w latach 1976-1980. Od września 1981 roku przeszedł na emeryturę.

Janusz Gajl był współautorem podręczników dydaktycznych i autorem wielu ekspertyz, opracowań i publikacji dotyczących sprężarek tłokowych, wirnikowych, chłodniczych itp. Opracował szereg konstrukcji w zakresie silników samochodowych, motocykli itp.

Podczas okupacji niemieckiej brał udział w szeregu akcjach Armii Krajowej pod pseudonimem Filip, walczył także w Powstaniu Warszawskim, gdzie podczas akcji został ranny. W 1944 i 1989 roku został odznaczony Krzyżem Walecznych, w 1948 Medalem Wojskowym. Otrzymał liczne nagrody Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego, a także Złoty Krzyż Zasługi w 1973 oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski w 1981 roku.

Zmarł 26 września 1998 roku.
 

Image

Profesor Władysław Gundlach
(1921-2007)

Prof. dr inż. Władysław Rudolf Gundlach urodził się 31 stycznia 1921 roku w Łodzi. Po maturze, wskutek zdarzeń wojennych znalazł się w Szwajcarii, gdzie podjął studia w Politechnice Związkowej w Zurychu. W sierpniu 1945 roku uzyskał dyplom inżyniera mechanika i klika lat pracował w szwajcarskim przemyśle turbinowym. Z tego okresu pochodzą Jego pierwsze prace naukowe i pierwsze publikacje, w tym wydany w Zurychu w 1947 roku podręcznik „Einführung in die technische Thermodynamik”. W styczniu 1950 roku powrócił do kraju podejmując pracę w Katedrze Turbin Parowych i Maszynoznawstwa Politechniki Łódzkiej oraz w Instytucie Techniki Cieplnej  w Łodzi.

Doktoryzował się we wrześniu 1950 roku w Politechnice Łódzkiej, a w 1954 roku, w wieku 33 lat, uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. W 1955 roku objął kierownictwo Katedry Cieplnych Maszyn Przepływowych Politechniki Łódzkiej. W roku 1967 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego, a w roku 1970 – stanowisko dyrektora utworzonego wtedy Instytutu Maszyn Przepływowych PŁ, które piastował do czasu przejścia na emeryturę, co nastąpiło z dniem 30 września 1991 roku. Sprawował także funkcje Prodziekana i Dziekana Wydziału Mechanicznego Politechniki Łódzkiej.

Był inicjatorem i współautorem opracowań konstrukcyjnych pierwszych zbudowanych w Polsce silników turbospalinowych, sprężarek, dmuchaw, wentylatorów i aparatury pomiarowej produkowanej w Katedrze i eksportowanej. Był prekursorem międzynarodowego układu jednostek miar SI w Polsce. Wniósł wielki wkład w rozwój pneumatycznych technologii włókienniczych oraz metrologii technicznej. Jego dorobek publikacyjny obejmuje: 9 książek i podręczników, 15 skryptów i rozdziałów w książkach, 130 artykułów w czasopismach. Wypromował 23 doktorów, recenzował ponad 100 wniosków na profesora oraz sporządził ponad 120 recenzji prac habilitacyjnych oraz doktorskich.

Po przejściu na emeryturę kontynuował swą pracę naukową kierując projektami badawczymi, a poprzez wykłady i seminaria przekazywał młodzieży swą ogromną wiedzę i doświadczenie. W ciągu ostatnich lat swojego życia wydał kolejne dwie książki.

Za swe zasługi i osiągnięcia został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Medalem Edukacji Narodowej. Był laureatem wielu nagród państwowych, resortowych i naukowych oraz Nagrody Miasta Łodzi. Za wybitne zasługi dla uczelni został wyróżniony tytułem doktora honoris causa Politechniki Łódzkiej.

Profesor Władysław Gundlach był człowiekiem wielkiego umysłu, który swe wizje naukowe i inżynierskie potrafił przekształcać w czyn dzięki niezwykłym zdolnościom organizacyjnym i zapałowi, który przekazywał współpracownikom. Był też Człowiekiem wielkiego serca, którego cechowała życzliwość, kultura, skromność.

Zmarł w dniu 27.10.2007 roku w Łodzi po ciężkiej chorobie.
 

Image

Profesor dr hab. Michał Jabłoński (1920-2008)

Prof. M. Jabłoński urodził się 1 grudnia 1920 r. w Lublinie w rodzinie inteligenckiej. Ukończył IV Humanistyczne Gimnazjum i Liceum im. A. Mickiewicza w Warszawie. W 1938 r. został powołany do Szkoły Podchorążych Łączności w Zegrzu, którą ukończył jako prymus. Rozpoczął studia w Warszawie podczas okupacji, które ukończył na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej w 1947 r.

Jeszcze w trakcie studiów był młodszym asystentem w Katedrze Miernictwa Elektrycznego, a w roku akademickim 1946/47 został zatrudniony w Katedrze Maszyn Elektrycznych i Transformatorów, przekształconej z biegiem lat w Instytut, w którym pracował aż do emerytury. W latach 1948-51 podjął dodatkowo pracę w Fabryce Transformatorów M.3 w Łodzi jako konstruktor i szef działu remontów. Jako wybitny uczeń profesora dr h.c. inż. Eugeniusza Jezierskiego, został Jego bliskim współpracownikiem, a później kontynuatorem myśli swego Mistrza. Doktorat uzyskał w 1954 r. Współpracując z przemysłem, zorganizował grupę laboratoryjno-badawczą, a kiedy w Łodzi powstawała nowa fabryka Transformatorów „Elta ” z pasją uczestniczył w jej projektowaniu i budowie.

Był stypendystą Uniwersytetu Cornell, a następnie stażystą w Fabryce Transformatorów Westinghouse’a w Sharon w USA (1959-60). W 1963 r. uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego, w 1968 r. - tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1977 r. – zwyczajnego. W tym czasie energicznie rozwijał badania w dziedzinie przekształtników, kierując pracami doktorskimi. Wypromował 11 doktorów nauk technicznych. W latach 1969-77 pełnił funkcję pełnomocnika Rektora PŁ ds. współpracy z Uniwersytetem w Strathclyde w Szkocji. W latach (1977-78) wykładał w Uniwersytecie Technicznym Moratuwa w Colombo, wykonywał ekspertyzy dla przemysłu i zainicjował budowę fabryki transformatorów rozdzielczych na Cejlonie.

W roku akademickim 1983/84 wykładał na Uniwersytecie w Al- Mansurze w Egipcie, a w następnych latach nawiązał współpracę z uczelniami francuskimi w Lionie, Lille i w Béthune. Wielostronna działalność naukowa i dydaktyczna przyniosła Mu po latach Nagrodę Miasta Łodzi (1990).
Z dorobku piśmienniczego liczącego przeszło 90 pozycji należy wymienić: książkę „Badanie transformatorów w przemyśle i eksploatacji”, WNT (1969) tłumaczoną na język węgierski, rozdział „Transformatory” w Podręczniku inżyniera elektryka, WNT (1994) oraz poważne publikacje w Przeglądzie Elektrotechnicznym na temat transformatorów, dławików i układów przekształtnikowych.

Profesor był wieloletnim członkiem Komitetu Elektrotechniki Polskiej Akademii Nauk i członkiem Sekcji Maszyn Elektrycznych i Transformatorów tego Komitetu.

Praca dydaktyczna przynosiła zawsze prof. M. Jabłońskiemu satysfakcję, gdyż znajdowała uznanie młodzieży akademickiej. Pełnił, między innymi, funkcję Prodziekana Wydziału Elektrycznego do Spraw Studenckich (1961-65) i opiekuna uczelnianego Akademickiego Związku Sportowego (1967-75).

Politechnika Łódzka uhonorowała Go godnością doktora honoris causa (2002), a godnością członka honorowego: Stowarzyszenie Elektryków Polskich (1999) i Polskie Towarzystwo Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej (1996).

Prof. M. Jabłoński był odznaczony: Krzyżem Walecznych (1939), Złotym Krzyżem Zasługi (1959), Krzyżem Kawalerskim OOP (1966), Krzyżem Oficerskim OOP (1974), wieloma odznakami honorowymi i medalami pamiątkowymi.

Profesor zmarł w dniu 17 maja 2008 r. i został pochowany na cmentarzu katolickim na Dołach w Łodzi.
 

Image

Prof. dr inż. Jadwiga Supińska-Jakubowska 

(1905-2001)

Profesor Jadwiga Supińska-Jakubowska, z d. Supińska urodziła się w Warszawie. W 1929 r. uzyskała dyplom magistra inżyniera na SGGW – Warszawa. Do 1939 r. pracowała w Instytucie Przemysłu Fermentacyjnego i Bakteriologii Rolnej w Warszawie. W okresie niemieckiej okupacji pracowała w PCK, działała w Armii Krajowej. W 1945 r. została starszym asystentem w SGGW w Warszawie. Od 1947 roku mieszkała w Łodzi i pracowała w Uniwersytecie Łódzkim.

W latach 1952-1975 zatrudniona w Politechnice Łódzkiej na wydziale Chemii Spożywczej. Zorganizowała i kierowała Katedrą Mikrobiologii Technicznej. A od 1970 r. kierowała Zespołem Naukowo-Dydaktycznym i specjalizacją Mikrobiologii Technicznej w Instytucie Technologii Fermentacji i Mikrobiologii.

W roku 1975 prof. J. Jakubowska przeszła na emeryturę.

Stopień doktora nauk technicznych uzyskała w 1951 r. w SGGW w Warszawie. W 1955 r. została mianowana profesorem nadzwyczajnym, a w1972 r. uzyskała tytuł profesora zwyczajnego nauk przyrodniczych.

W 1990 r. Politechnika Łódzka uhonorowała prof. J. Jakubowską tytułem doktora honoris causa.

Problematyka naukowo-badawcza prof. J. Jakubowskiej dotyczy fizjologii i metabolizmu drobnoustrojów przemysłowych, modelowania ich wzrostu, produkcyjności, a także przygotowania podstaw teoretycznych wielu bioprocesów przemysłowych. Między innymi w 1936 roku, wspólnie z prof. E. Pijanowskim, wykryła nowy szczep bakterii mlekowych o dużym znaczeniu przemysłowym. Wyodrębniła oryginalne odmiany drożdży przemysłowych rasy: „Gdańsk”, „Syrena”, „Ja-64”. Prowadziła 10-letni cykl badań nad biosyntezą kwasu itawinowego, wyniki badań stały się podstawą odpowiedniego procesu biotechnologicznego, a otrzymane mutanty szczepów produkcyjnych zostały zdeponowane w Amerykańskiej Kolekcji Szczepów w Peorii (Illinois). Prof. Jakubowska zorganizowała w PŁ Kolekcję Szczepów Przemysłowych zarejestrowaną od 1972 r. w skali międzynarodowej (ŁOCK 105). Prof. J. Jakubowska miała także poważny udział w kształtowaniu kadr naukowych i inżynierskich: wypromowała 20 dr n. t., w Jej Zespole 6 osób uzyskało stopień dr hab., 3 osoby uzyskały tytuły naukowe profesora. Opracowała ponad 90 recenzji na stopnie i tytuły naukowe, recenzowała podręczniki, artykuły naukowe. Absolwenci specjalizacji Mikrobiologii Technicznej (ponad 400) stanowią dotąd podstawowe kadry wielu jednostek naukowych i przemysłowych w kraju.

Prof. J. Jakubowska była członkiem, przewodniczącą licznych komitetów, rad naukowych i redakcyjnych, m.in. redaktor Z.N. „Chemia Spożywcza” – PŁ, przewodniczącą Polskiego Towarzystwa Mikrobiologów, członkiem Komitetu Mikrobiologii PAN, członkiem Międzynarodowej Komisji Drożdżowej (IYC), przewodniczyła Komisji Biotechnologii ŁTN.

Za działalność naukową, dydaktyczną, organizacyjną i społeczną Prof. J. Jakubowska uzyskała wiele odznaczeń, nagród i wyróżnień. Wśród 24 orderów, odznaczeń i nagród należy wymienić: Krzyż Walecznych, Krzyż Komandorski OOP, odznakę „Zasłużony Nauczyciel PRL”, Honorową Odznakę m. Łodzi, liczne odznaki zasłużonego Pracownika Przemysłu Spożywczego, Mleczarskiego, odznaczenia NOT. Była wielokrotnie nagradzana przez MNSzWiT, dwukrotnie uzyskała nagrodę Wydz. V PAN. W 1990 roku otrzymała nagrodę naukową Łódzkiego Towarzystwa Naukowego. W 1995 roku Wydz. V PAN nadał Jej medal im. M. Oczapowskiego za wybitny wkład badawczy w rozwój nauk rolniczych.
Prof. J. Jakubowska stworzyła i ukształtowała unikalną w kraju i szeroko znaną Szkołę Naukową Mikrobiologii Technicznej o oryginalnym profilu badawczym wiążącym się z wieloma biotechnologiami i obszarami przemysłu rolno-spożywczego.

Profesor Jadwiga Jakubowska zmarła 9 października 2001 r.
 

Image

Profesor Edward Jezierski
(1948-2022)

Prof. dr hab. inż. Edward Jezierski urodził się 8 października 1948 roku w Sieradzu, gdzie ukończył liceum ogólnokształcące im. Kazimierza Jagiellończyka. W roku 1972 ukończył z wyróżnieniem studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej na kierunku elektrotechnika, specjalności automatyka i metrologia elektryczna. Bezpośrednio po ukończeniu studiów podjął pracę na macierzystej uczelni w Instytucie Automatyki na stanowisku asystenta stażysty, następnie był asystentem, starszym asystentem, adiunktem, docentem, profesorem nadzwyczajnym i wreszcie profesorem zwyczajnym.

W roku 1977 obronił pracę doktorską z zakresu teorii sterowania. W roku 1987 uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk technicznych, zaś w roku 2007 otrzymał tytuł naukowy profesora.

Zainteresowania naukowe prof. Jezierskiego przez szereg lat koncentrowały się na zagadnieniach teorii sterowania, a zwłaszcza sterowania modalnego obiektów liniowych oraz sterowania optymalnego obiektów o skokowo zmiennym opisie. Przez ostatnie 30 lat życia zajmował się robotyką, początkowo w zakresie sterowania robotów przemysłowych wyposażonych w napędy elektryczne, później także koordynacji działania robota przy użyciu systemu wizyjnego oraz budowy i sterowana manipulatorów z napędami pneumatycznymi. Wypromował 7 doktorów.
Odbył staże zagraniczne w Universita Degli Studi di Roma „La Sapienza” (Włochy), University of Strathclyde oraz University of Portsmouth (Wielka Brytania). Był zatrudniony jako profesor wizytujący w Universitẻ d’Artois (Francja), prowadząc wykłady i seminaria z zakresu sterowania robotów.
Profesor Edward Jezierski pełnił wiele ważnych funkcji w Politechnice Łódzkiej, a także poza nią. Był twórcą i wieloletnim kierownikiem Zakładu Sterowania Robotów (1991-2019), zastępcą dyrektora Instytutu Automatyki (1988-1995), prodziekanem ds. studenckich Wydziału Elektrotechniki i Elektroniki (1996-2002), a także prorektorem ds. kształcenia PŁ (2002-2008). Był członkiem Rady Programowej Centrum Kształcenia Międzynarodowego Politechniki Łódzkiej (od chwili utworzenia w roku 1992). Był przewodniczącym Rady ds. Jakości Kształcenia w Politechnice Łódzkiej oraz inicjatorem wielu innowacyjnych działań w zakresie organizacji kształcenia i rozwoju Uczelni.

Profesor Edward Jezierski był członkiem Komitetu Automatyki i Robotyki PAN, członkiem Rady Głównej Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz współorganizatorem i członkiem Komisji Akredytacyjnej Uczelni Technicznych. Był przewodniczącym Konferencji Prorektorów ds. Kształcenia i Spraw Studenckich Polskich Uczelni Technicznych.

Od roku 1996 prof. Jezierski brał udział w europejskich projektach z zakresu jakości kształcenia na poziomie wyższym. Od roku 2003 pełnił funkcję eksperta European University Association ds. oceny zarządzania uczelniami i organizacji kształcenia. Brał udział w ocenach uniwersytetów w Czechach, Macedonii, Litwie, Słowacji, Hiszpanii i Rumunii.

Profesor Edward Jezierski był członkiem Wydziału V Łódzkiego Towarzystwa Naukowego oraz członkiem Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej. Był także członkiem jury konkursu o nagrodę Siemensa.

Za swoją działalność został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej. W 2020 roku został uhonorowany tytułem Profesora Seniora PŁ.

Profesor Edward Jezierski zmarł 1 kwietnia 2022 roku.
 

Image

Inż. Wacław Kalinowski (1920-1999)

Wacław Kalinowski urodził się 20 sierpnia 1920 roku w Kutnie. W roku 1946 rozpoczął pracę w Politechnice Łódzkiej, gdzie wkrótce stał się organizatorem brygad remontowo-budowlanych. Aby podnieść swoje kwalifikacje rozpoczął studia w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej, którą ukończył w 1954 roku uzyskując tytuł Inżyniera Budownictwa Lądowego.

W czasie swojej wieloletniej pracy w Politechnice kierował remontami i przebudową wielu pomieszczeń dydaktycznych i naukowych.
Jako zastępca dyrektora PŁ do spraw technicznych miał poważny udział w rozwoju inwestycji budowlanych naszej Uczelni.

Inżynier Wacław Kalinowski był człowiekiem niezwykle sumiennym i pracowitym. Cieszył się wielkim uznaniem władz uczelni poczynając od pierwszego Rektora prof. B. Stefanowskiego. 

Po przejściu na emeryturę w roku 1984 przez siedem lat pracował na części etatu jako główny specjalista ds. rozwoju.

Inż. Wacław Kalinowski kierował budową Muzeum Politechniki Łódzkiej w jego pomieszczeniach w gmachu Wydziału Chemicznego, gdzie zgromadzono pierwsze pamiątki związane z historią Politechniki.

Przez wiele lat był członkiem Rektorskiej Komisji Historycznej.

Wacław Kalinowski był wyróżniony wieloma nagrodami i odznaczeniami.

Zmarł 17 listopada 1999 roku.
 

Image

Prof. dr inż. Wiesław Kaniewski (1931-2019)

Prof. dr inż. Wiesław Kaniewski urodził się 7 maja 1931 roku w Brześciu Kujawskim. W roku 1956 uzyskał tytuł magistra inżyniera na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej.

W roku 1952 rozpoczął pracę w Katedrze Obrabiarek i Obróbki Skrawaniem Politechniki Łódzkiej, a od roku 1953 pracował w Katedrze Części Maszyn, która w 1968 roku przekształcona została w Katedrę Podstaw Konstrukcji Maszyn. Katedra tą kierował w latach 1969-1970. Po reorganizacji Wydziału Mechanicznego Politechniki Łódzkiej pełnił funkcję zastępcy dyrektora, a w latach 1976-1983 funkcję dyrektora Instytutu Konstrukcji Maszyn. W latach 1969-1976 był kierownikiem Studium Doktoranckiego z zakresu podstaw konstrukcji maszyn.

Działalność naukowa Profesora obejmowała zagadnienia teorii smarowania oraz jej aplikacji w konstruowaniu i eksploatacji maszyn. Zajmował się komputerowym wspomaganiem projektowania elementów i zespołów maszyn. Z jego inicjatywy powstał zespół naukowy prowadzący kompleksowe badania dotyczące termoelastohydrodynamicznej teorii smarowania. Był wybitnym specjalistą w zakresie konstrukcji maszyn, a zwłaszcza łożysk ślizgowych.

Był autorem ponad osiemdziesięciu publikacji naukowych, kilkudziesięciu referatów, pięciu patentów. Wypromował 16 doktorów. Brał czynny udział w pracach licznych ogólnokrajowych komitetów naukowych. Był członkiem Komisji Normalizacyjnej DIN w zakresie łożysk ślizgowych. Po przejściu na emeryturę w 2001 roku pracował w Politechnice Łódzkiej i pracował także na stanowisku profesora zwyczajnego w Politechnice Rzeszowskiej. W latach 2003-2005 był przewodniczącym Rektorskiej Komisji Historycznej Politechniki Łódzkiej. Uhonorowany został licznymi odznaczeniami, między innymi Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarł 6 listopada 2019 roku.
 

Image

Profesor Jan Karniewicz
(1928-2002)

Profesor Jan Karniewicz urodził się 19 czerwca 1928 r. w Prudach na Wileńszczyźnie. W 1939 r. ukończył szkołę powszechną w Nalibokach, a w 1943 progimnazjum w Iwanieńcu. W 1947 r. rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej w Łodzi. W 1950 r. ukończył 3 letnie studia z zakresu matematyki i fizyki w PWSP i rozpoczął pracę jako nauczyciel w Liceum Pedagogicznym w Łodzi. Po studiach stopnia II w Uniwersytecie Łódzkim uzyskał w 1952 r. dyplom magistra filozofii w zakresie fizyki. W latach 1952 i 1953 pracował jako asystent w Katedrze Fizyki PWSP i w Zakładzie Fizyki Akademii Medycznej w Łodzi.

Od 1954 r. był związany z Politechniką Łódzką, gdzie w Katedrze Fizyki Technicznej pracował jako asystent, potem starszy asystent (1957) i wykładowca (1963). Po uzyskaniu stopnia doktora nauk technicznych na Wydziale Chemicznym PŁ zostaje starszym wykładowcą. W 1968 r. dr Jan Karniewicz zostaje powołany na stanowisko docenta etatowego w PŁ. Po utworzeniu w Politechnice Łódzkiej Międzywydziałowego Instytutu Fizyki w 1970 r. doc. dr Jan Karniewicz zostaje jego pierwszym dyrektorem. Na tym stanowisku pozostaje nieprzerwanie aż do 1983 r.

W 1976 r. z inicjatywy Władz Uczelni i Dyrektorów Instytutów Matematyki i Fizyki zostaje w Politechnice Łódzkiej utworzony Wydział Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej, którego pierwszym Dziekanem zostaje doc. dr Jan Karniewicz. Funkcję tę sprawuje aż do 1981 r.

Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego doc. dr J. Karniewicz uzyskał w 1988 r., a na stanowisko profesora zwyczajnego został mianowany w 1995 r.

Prof. dr Jan Karniewicz był znakomitym wykładowcą. Przez wiele lat prowadził wykłady z fizyki współczesnej dla studentów Wydziału Elektrycznego PŁ. Na Wydziale Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej prowadził wykłady monograficzne z fizyki kryształów stałych oraz seminarium dla dyplomantów kierunku Fizyka Techniczna. Z Jego inicjatywy i przy Jego współautorstwie powstały doskonałe skrypty: "Wstęp do ćwiczeń laboratoryjnych z fizyki" oraz "Podstawy fizyki laboratoryjnej". Obie te pozycje były wielokrotnie wznawiane.

W 1970 r. prof. dr J. Karniewicz zorganizował od podstaw, liczący w szczytowym okresie działalności 30 osób, Zespół Naukowy Fizyki Kryształów. W zespole tym, który z czasem uzyskał miano "Łódzkiej Szkoły Kryształów", opracowano technologię hodowli i wykonano odpowiednią aparaturę do wytwarzania wielu monokryształów: chloranów, fosforanów, jodanów i mrówczanów. Zbadano warunki wzrostu tych kryształów. Wytwarzane w Zespole monokryształy były następnie przedmiotem badań ich właściwości elektrooptycznych pod kątem zastosowań w technice laserowej.
Prof. dr J. Karniewicz miał duże osiągnięcia w zakresie kształcenia kadry naukowej. Był promotorem 18 prac doktorskich wykonanych i obronionych pod Jego kierunkiem. W kierowanym przez Niego Zespole Naukowym wykonano i pomyślnie zakończono 5 rozpraw habilitacyjnych.
Dorobek naukowy prof. dra J. Karniewicza obejmuje ponad 130 opracowań oryginalnych, z czego znaczna część została opublikowana w czasopismach zagranicznych.

Prof. dr J. Karniewicz był Członkiem Komitetów PAN: Komitetu Krystalografii (1974-1998), Komitetu Fizyki (1978-1981) i Komitetu Badań Kosmicznych (1984-1990).

Działalność prof. dra J. Karniewicza została uhonorowana: Nagrodą Miasta Łodzi (1998), 5. zespołowymi i indywidualnymi nagrodami Ministra Edukacji Narodowej oraz licznymi nagrodami JM Rektora PŁ. Prof. dr J. Karniewicz posiadał liczne odznaczenia, a wśród nich: Medal Komisji Edukacji Narodowej (1993), Medal 50-lecia Politechniki Łódzkiej, Krzyż Oficerski OOP (1998), Medal 25-lecia Wydziału FTIMS PŁ, Złotą Odznakę ZNP (1973) i Honorową Odznakę Miasta Łodzi (1970).

W Senacie PŁ prof. dr J. Karniewicz zasiadał od 1970 do 1986. Był członkiem Rady Wydziału Elektrycznego (1968-1984), Wydziału Inżynierii Chemicznej (1980-1984), a od 1976 - Wydziału FTIMS.

Po przejściu na emeryturę w 1998 r. nadal aktywnie uczestniczył w życiu Uczelni, Wydziału i Instytutu prowadząc seminarium dla dyplomantów, uczestnicząc w pracy naukowej Zespołu i działając w Komisji Historycznej PŁ.

Zmarł dnia 25 lipca 2002 r. w Łodzi. Pochowany został w grobie rodzinnym na cmentarzu w Piasecznie.
 

Image

Profesor Zbyszko Kazimierski
(1936-2015)

Prof. dr hab. inż. Zbyszko Kazimierski urodził się w 1936 roku. W roku 1957 ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej. W roku 1965 uzyskał stopień naukowy doktora, a w 1972 roku stopień doktora habilitowanego. Oba stopnie naukowe otrzymał na Wydziale Mechanicznym.

W roku 1980 nadano Mu tytuł naukowy profesora. W latach 1981-1987 pełnił funkcję dziekana Wydziału Mechanicznego Politechniki Łódzkiej. W Instytucie Maszyn Przepływowych Politechniki Łódzkiej sprawował funkcję zastępcy dyrektora ds. nauki w latach 1990-2004, a w latach 1992-2006 był kierownikiem Zakładu Mechaniki Płynów. Członek Komitetu Mechaniki PAN przez wiele kadencji.

Działalność naukowa Profesora dotyczyła numerycznych badań przepływów trójwymiarowych przez kanały maszyn przepływowych. Badał oscylacyjne przepływy gazu w rurach cienkich, a także zajmował się problematyką łożysk gazowych. Od roku 1994 aż do śmierci pracował nad oryginalnym rozwiązaniem silnika cieplnego z nagrzewem zewnętrznym. Profesor Zbyszko Kazimierski był autorem i współautorem licznych książek naukowych i ponad pięćdziesięciu artykułów naukowych. Zapraszano Go, by wygłaszał wykłady i referaty, przez uniwersytety, organizacje naukowe i techniczne w Belgii, Kanadzie, Japonii, Niemczech, Rosji, USA i w Wielkiej Brytanii.

W roku 2006 odszedł na emeryturę, ale działalność naukową prowadził do śmierci w grudniu 2015 roku.
 

Image

Prof. dr hab. inż. Zdzisław Kembłowski (1932-2003)

Zdzisław Kembłowski urodził się 10 stycznia 1932 r. w Wieluniu. Studia inżynierskie ukończył w 1954 r. na Wydziale Chemicznym PŁ. W latach 1954-57 pracował w Biurze Projektów Przemysłu Syntezy Chemicznej „Prosynchem” w Gliwicach i równolegle studiował na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej. Studia magisterskie ze specjalnością inżynieria chemiczna ukończył w 1956 r. Rok później podjął pracę w Politechnice Łódzkiej. Stopnie naukowe doktora nauk technicznych i doktora habilitowanego uzyskał odpowiednio w 1963 r. i w 1969 r. Profesorem nadzwyczajnym został w 1975 r., zaś profesorem zwyczajnym w 1986 r.

Prof. Kembłowski był zawsze aktywny we współpracy międzynarodowej. W roku akademickim 1964-65 pracował w Uniwersytecie Walijskim w Swansea, zaś w latach 1984-85 w Uniwersytecie Strathclyde, gdzie w okresie 1986-91 przebywał jako tzw. Visiting Professor. W 1993 r. był na dwumiesięcznym stypendium DAAD w Uniwersytecie Technicznym w Akwizgranie.

Specjalnością naukową Profesora Kembłowskiego była reologia techniczna płynów. Dorobek naukowy Profesora obejmuje 80 oryginalnych artykułów naukowych, w tym 32 artykuły opublikowane w czasopismach o zasięgu międzynarodowym. Profesor Kembłowski jest autorem monografii „Reometria płynów nienewtonowskich” (WNT Warszawa 1973), współautorem podręcznika akademickiego „Podstawy teoretyczne inżynierii chemicznej i procesowej” (WNT Warszawa 1985), jak również jednym z autorów zbiorowej monografii w języku angielskim „Transport Phenomena in Polymeric System”(Willey Eastern Ltd., New Delhi 1987). W roku 1991 ukazała się książka J. Ferguson, Z. Kembłoski „Applied Fluid Rheology” (Elsevier Applied Science, London), zaś w 1995 – jej polskie tłumaczeni „Reologia stosowana płynów” (Marcus sc., Łódź). Dorobek naukowy Profesora, szczególnie w zakresie reologii technicznej, pozwala mówić o stworzeniu przez Niego szkoły badawczej znanej w kraju i zagranicą.

Prof. Kembłowski wypromował 12 doktorów, z których dwóch to obecnie doktorzy habilitowani.

Ważnym wkładem Profesora w rozwój nauki była jego działalność organizatorska. W latach 1970-78 był zastępcą dyrektora Instytutu Inżynierii Chemicznej i pełnił obowiązki prodziekana ds. studenckich, zaś w latach 1987-92 był dyrektorem Instytutu, a następnie pierwszym dziekanem utworzonego w 1992 roku Wydziału Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska. W latach1978-84 był prorektorem PŁ ds. rozwoju uczelni. Od 1992 r. do 2001 r. był kierownikiem Katedry Inżynierii Chemicznej.

Prof. Zdzisław Kembłowski był członkiem Komitetu Inżynierii Chemicznej i Procesowej Polskiej Akademii Nauk, przewodniczącym Sekcji Reologii Technicznej tego Komitetu, był także członkiem Podsekcji Przepływów Wielofazowych Komitetu Mechaniki PAN. Należał do Łódzkiego Towarzystwa Naukowego oraz przewodniczył Wydziałowi Nauk Technicznych tego Towarzystwa. Był członkiem Zespołu Nauk Technicznych Komisji Ekspertów Ministra Edukacji Narodowej i Sportu. Profesor był inicjatorem utworzenia Polskiego Towarzystwa Reologii Technicznej i jego prezesem. Był współorganizatorem i wieloletnim przewodniczącym Towarzystwa Polsko-Szkockiego oraz członkiem honorowym Brytyjskiego Towarzystwa Reologicznego.

Za aktywną pracę naukową, dydaktyczną i organizacyjną prof. Zdzisław Kembłowski został odznaczonym m.in. Krzyżem Komandorskim OOP.
Profesor Zdzisław Kembłowski zmarł 13 lutego 2003 r.
 

Image

Prof. dr hab. inż. Waldemar Kobza
(1940-2004)

Prof. dr hab. inż. Waldemar Kobza urodził się 9 marca 1940 roku w Toruniu. Będąc dzieckiem, przeniósł się wraz z rodzicami do Łodzi, gdzie ukończył Technikum Budowlane w 1958 roku. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Łódzkiej, które ukończył w 1963 roku otrzymując dyplom magistra inżyniera. Bezpośrednio po studiach rozpoczął pracę na Politechnice Łódzkiej jako asystent w Katedrze Mechaniki Technicznej na Wydziale Włókienniczym (obecnie Inżynierii i Marketingu Tekstyliów). W 1968 roku zostaje adiunktem, zaś w roku 1976 awansuje na stanowisko docenta. Od 1999 roku do ostatnich chwil swojego życia pracował na stanowisku profesora nadzwyczajnego Politechniki Łódzkiej. Cały okres Jego pracy zawodowej był związany z Katedrą Mechaniki Technicznej. Odszedł nagle 23 marca 2004 roku po krótkiej, lecz ciężkiej chorobie, pozostawiając w głębokim smutku Żonę, Córkę, Brata i liczne grono przyjaciół.

Pracę doktorską poświęconą numerycznym metodom rozwiązania problemu dużych odkształceń anizotropowej nieliniowej membrany obronił prof. Kobza w 1967 roku. Poruszane w niej zagadnienia, jak również zastosowane metody obliczeniowe upoważniają do zaliczenia pracy doktorskiej jako jednej z pionierskich w rozwiniętej później i szeroko dzisiaj stosowanej do analizy pracy konstrukcji metodzie elementów skończonych. Przez następne osiem lat prof. Kobza rozwijał twórczo badania nad teorią i zastosowaniem tej metody, co zaowocowało stworzeniem jej wersji, która może być uznana za prekursora powstałej znacznie później metody elementów brzegowych. Wymiernym wyrazem tych badań była rozprawa habilitacyjna pt. „Teoria tworzenia elementów wielokątnych w problemie biharmonicznym”, na podstawie której w 1975 roku prof. Kobza uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego. Po habilitacji prof. Kobza powrócił do rozpoczętych wcześniej badań nad modelowaniem i analizą problemów istotnych dla włókiennictwa. Głównymi obszarami Jego badań stała się mechanika struktur dyskretnych takich jak tkaniny, dzianiny i siatki, mechanika materiałów kompozytowych, dynamika liniowych wyrobów włókienniczych oraz miękkich osłon kuloodpornych. Rezultaty swoich badań prof. Kobza przedstawiał w licznych publikacjach krajowych i zagranicznych oraz na konferencjach o zasięgu międzynarodowym. Swego rodzaju częściowym podsumowaniem prowadzonych prac stała się wydana w 2000 roku przez Komisję Włókiennictwa Oddziału Łódzkiego PAN monografia poświęcona modelowaniu zginania tekstylnych wyrobów kompozytowych. Prowadzone prace badawcze przyczyniły się również, w bardzo dużej mierze, do stworzenia na Wydziale Inżynierii i Marketingu Tekstyliów Politechniki Łódzkiej szkoły naukowej w zakresie mechaniki tekstyliów, której prof. Kobza był głównym twórcą. Na podstawie uzyskanego dorobku naukowego prof. Kobza uzyskał w 2002 roku tytuł profesora nauk technicznych w wyniku postępowania przeprowadzonego na Wydziale Inżynierii i Marketingu Tekstyliów.

Poza działalnością naukową, równie bogata była działalność dydaktyczna prof. Kobzy. Był On autorem lub współautorem skryptów dydaktycznych oraz dydaktycznych programów komputerowych dla studentów. Dużą cześć swojego życia zawodowego poświęcił prof. Kobza działalności organizacyjnej na rzecz społeczności akademickiej Politechniki Łódzkiej. Pełnił szereg funkcji na Wydziale Inżynierii i Marketingu Tekstyliów (dawniej Wydziale Włókienniczym), w tym Prodziekana w latach 1979-81 oraz 1990-96, oraz funkcję Dziekana Wydziału w latach 1996 -2001. Był również Zastępcą Dyrektora Instytutu Maszyn i Urządzeń Włókienniczych w latach 1988-90 i 1992-98 oraz Kierownikiem Zakładu Mechaniki Technicznej tego Instytutu. Prof. W. Kobza działał również aktywnie w Polskim Towarzystwie Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej, będąc Przewodniczącym Łódzkiego Oddziału Towarzystwa w latach 1980-84, a od roku 1986 do ostatnich chwil swojego życia był członkiem Komisji Rewizyjnej Łódzkiego Oddziału Towarzystwa.

W uznaniu Jego zasług został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1983), Honorową Odznaką miasta Łodzi (1988), Zasłużonym dla Politechniki Łódzkiej (1994) oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1996).

Nagła śmierć w marcu 2004 roku wyrwała prof. Kobzę z kręgu aktywnej działalności naukowej i dydaktycznej na naszym Wydziale. Zostawił wiele rozpoczętych prac naukowych, zostawił swoich doktorantów, którym zawsze służył radą i pomocą w rozwiązywaniu problemów naukowych. Zostawił również swoich studentów, których zawsze traktował z pełną życzliwością i wyrozumiałością. Zostawił wreszcie swoich przyjaciół i kolegów z Katedry Mechaniki Technicznej, dla których miał zawsze czas na dyskusje naukowe i nienaukowe, którym chętnie służył radą i pomocą. Będzie nam Go brakowało, lecz świadomość, że patrzy na nas z góry i dalej stara nam się pomagać będzie dla nas podporą na tym nie najłatwiejszym ze światów.
 

Image

Profesor Tadeusz Koter (1919-1995)

Profesor Tadeusz Koter urodził się w Dąbrowicy koło Lublina 1 grudnia 1919 r. w rodzinie zasłużonej dla polskiego sadownictwa i oświaty rolniczej.

Ukończył Państwowe Gimnazjum i Liceum im. St. Staszica w Lublinie uzyskując maturę w 1939 r. W tym samym roku wstąpił na Wydział Elektryczny Politechniki Warszawskiej, ale studiów nie podjął wskutek wybuchu II wojny światowej. Dopiero w 1942 r. rozpoczął naukę w Państwowej Wyższej Szkole Technicznej w Warszawie, studiując jednocześnie na konspiracyjnym Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Uczestniczył w Powstaniu Warszawskim jako żołnierz Armii Krajowej doznając poważnych ran. Walczył z powstańcami w ataku na budynek PAST-y.

W 1945 r. przeniósł się do Łodzi i od października kontynuował studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej, które ukończył w kwietniu 1948 r. Jeszcze jako student rozpoczął pracę w Katedrze Maszyn Elektrycznych PŁ. W dniu 1 listopada 1995 r. obchodził 50-lecie pracy w PŁ. Po uzyskaniu dyplomu pracował jako starszy asystent, a następnie adiunkt, zastępca profesora (1954-57) i docent (1957-69). Profesorem tytularnym został w 1969 r.

Profesor T. Koter był znakomitym wykładowcą przedmiotów wchodzących w zakres teorii i budowy maszyn elektrycznych i transformatorów oraz ich eksploatacji w systemie elektroenergetycznym. Wydał kilka podręczników akademickich i skryptów. W roku 1955 wraz z W. Pełczewskim opracował „Zbiór zadań z maszyn elektrycznych”, który 20 lat później ukazał się jako książka. Natomiast w 1959 r. napisał „Laboratorium maszyn elektrycznych I” przy współudziale M. Jabłońskiego i B. Narolskiego. Ogólna ilość publikacji przekracza kilkadziesiąt pozycji.

W badaniach naukowych zajmował się między innymi stanami nieustalonymi w maszynach elektrycznych, wpływem nowoczesnych blach elektrotechnicznych na parametry silników asynchronicznych, pracą transformatorów trójuzwojeniowych i maszyn synchronicznych w systemie elektroenergetycznym. Wypromował siedmiu doktorów nauk technicznych, kierując prężnym zespołem Maszyn Elektrycznych w ramach macierzystego Instytutu Maszyn Elektrycznych i Transformatorów.

Szczególne miejsce w Jego życiu zajmowała działalność naukowo-techniczna. Należy wspomnieć udział w projektowaniu stacji prób i laboratoriów fabryki ELTA w Łodzi i w komputeryzacji biura konstrukcyjnego i technologicznego Zakładów EMIT w Żychlinie.
Wrodzone zdolności organizacyjne i solidność w wykonywaniu powierzonych zadań sprawiły, że prof. T. Koter był powoływany na odpowiedzialne urzędy akademickie. W latach 1965-1966 był prodziekanem, a w latach 1966-1969 dziekanem Wydziału Elektrycznego. Pełnił także funkcję kierownika studiów doktoranckich (1974-1981). Funkcję prorektora PŁ do Spraw Nauki sprawował dwukrotnie (1975-1978 oraz 1981-1984). Utrwalił się w pamięci jako Senior Budowy Wydziału Elektrycznego (1973-1977).

Prof. T. Koter był żywą historią Politechniki Łódzkiej. Pod Jego kierunkiem, jako przewodniczącego Rektorskiej Komisji Historycznej, powstała w 1995 r. Księga Jubileuszowa „Politechnika Łódzka 1945-1995”, dająca świadectwo 50-lecia działalności Uczelni.

Działalność prof. T. Kotera była wielokrotnie nagradzana. Otrzymał nagrodę miasta Łodzi (1987) oraz 7 nagród Ministra za osiągnięcia naukowe, techniczne i dydaktyczne. Otrzymał: Krzyż Komandorski i Kawalerski OOP, Warszawski Krzyż Powstańczy, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Odznakę Zasłużonego Nauczyciela PRL, Odznakę Zasłużonego dla PŁ, Srebrną i Złotą Honorową Odznakę Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Odznakę Honorową PŁ.

Profesor Tadeusz Koter zmarł po długiej chorobie w dniu 19 grudnia 1995 r. Kierował się w swoim życiu zasadami wiary i moralności chrześcijańskiej.
 

Image

Profesor Jerzy Kroh (1924-2016)

Prof. dr hab. inż. Jerzy Kroh urodził się 28 sierpnia 1924 roku w Warszawie. W czasie okupacji, na tajnych kompletach zdał maturę i w 1942 roku rozpoczął studia matematyczne na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Po upadku powstania warszawskiego, w styczniu 1945 roku znalazł się w Łodzi i już w październiku rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej, gdzie w 1947 roku otrzymał tytuł magistra inżyniera chemika, zaś w 1950 roku tytuł magistra filozofii w zakresie fizyki na Uniwersytecie Łódzkim. W 1950 roku uzyskał stopień doktora na Politechnice Łódzkiej, w 1958 roku stopień doktora nauk (habilitację), w 1960 roku uzyskał na Uniwersytecie w Leeds w Anglii drugi doktorat w zakresie chemii radiacyjnej, w 1963 roku tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, zaś w 1968 profesora zwyczajnego.

Profesor Jerzy Kroh był wybitnym naukowcem współpracującym z badaczami z całego świata. Jego zainteresowania naukowe początkowo dotyczyły chemiluminescencji w fazie ciekłej, a później chemii radiacyjnej zamrożonych szkliw wodnych oraz problematyki reakcji jonowych w układach organicznych, a następnie rozszerzone zostały na problematykę mechanizmu i kinetyki procesów elektronowych w zamrożonych układach nieorganicznych i organicznych. Z nazwiskiem Jerzego Kroh wiążą się fundamentalne prace dotyczące pułapkowania i solwatacji elektronów, a także efektów tunelowych w chemii radiacyjnej. Jest autorem lub współautorem ponad 380 oryginalnych publikacji oraz kilku monografii związanych z chemią radiacyjną. Był inicjatorem trójstronnych spotkań naukowych Pavia-Glasgow-Łódź oraz serii znanych na całym świecie międzynarodowych konferencji naukowych PULS.

Profesor Kroh był znakomitym dydaktykiem. Prowadził wykłady, ćwiczenia rachunkowe i laboratoria z chemii fizycznej i chemii radiacyjnej. Był autorem i współautorem kilku podręczników w tych dziedzinach. Pod jego kierunkiem wykonano wiele prac dyplomowych oraz 33 prace doktorskie.

Profesor Jerzy Kroh był także wybitnym organizatorem. Po powrocie ze stażów naukowych w Anglii i Kanadzie zorganizował Katedrę Chemii Radiacyjnej na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej, przekształconą w 1970 roku w Międzyresortowy Instytut Techniki Radiacyjnej, którego dyrektorem był do przejścia na emeryturę w 1994 roku. W latach 1962-1966 był dziekanem Wydziału Chemii Spożywczej PŁ, a w latach 1981-1987 rektorem Politechniki Łódzkiej.

Pełnił również szereg ważnych funkcji w środowisku naukowym. Był współzałożycielem i pierwszym Prezesem Polskiego Towarzystwa Badań Radiacyjnych im. Marii Skłodowskiej-Curie, przewodniczącym Konferencji Rektorów Uczelni Łódzkich (1981-1984), członkiem Prezydium PAN (1990-1992), prezesem Klubu Akademickiego PAN w Łodzi (1987-2007), a w latach 1996-1998, już po przejściu na emeryturę, pełnił funkcję wiceprezydenta Łodzi ds. edukacji i nauki.

Profesor Jerzy Kroh był laureatem wielu nagród i odznaczeń, w tym Orderu Srebrnej i Złotej Gwiazdy, nadanym przez cesarza Japonii, Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski, Medalu Komisji Edukacji Narodowej, Medalu Marii Skłodowskiej-Curie Polskiego Towarzystwa Badań Radiacyjnych i medalu im. Jędrzeja Śniadeckiego Polskiego Towarzystwa Chemicznego. Jest doktorem honoris causa Uniwersytetu Strathclyde w Glasgow i Uniwersytetu w Leeds (Wielka Brytania), Uniwersytetu w Pawii (Włochy) i Politechniki Łódzkiej. Był członkiem rzeczywistym PAN, członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Badań Radiacyjnych oraz członkiem honorowym Royal Society of Edinburgh.
Profesor Jerzy Kroh zmarł w Łodzi 15 lutego 2016 roku.
 

Image

Prof. dr Włodzimierz Krysicki (1905-2001)

Prof. dr Włodzimierz Krysicki urodził się 1 stycznia 1905 roku w Warszawie. Szkołę średnią (ośmioklasowe gimnazjum i liceum) pod wezwaniem św. Wojciecha, którego dyrektorem był zasłużony pedagog Wojciech Górski, ukończył w 1923 roku. W tymże roku rozpoczął studia matematyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Ukończył je jako magister filozofii w zakresie matematyki przedstawiając pracę z algebry wyższej pt. „Teoria równań piątego stopnia”. Promotorem pracy był prof. Samuel Dickstein. W rok później uzyskał dyplom „Nauczania w szkołach średnich ogólnokształcących i seminariach nauczycielskich” i rozpoczął pracę dydaktyczną w Szkołach Górskiego oraz na kursach Politechniki Warszawskiej. Jako ppor. rez. przebył kampanię wrześniową 1939, a w ciągu następnych pięciu lat pracował w tajnym nauczaniu Szkół W. Górskiego. Po wojnie w 1945 roku rozpoczął pracę w Politechnice Łódzkiej jako starszy asystent w Katedrze prof. Witolda Pogorzelskiego. Stopień doktora nauk technicznych uzyskała w 1950 roku na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej na podstawie pracy z rachunku prawdopodobieństwa pt. „Twierdzenie graniczne o wyrazach wyższego rzędu w zagadnieniach Bayesa”. 

W latach 1951-1955 dr W. Krysicki był zatrudniony w Politechnice Łódzkiej na stanowisku zastępcy profesora. W czerwcu 1955 roku został mianowany docentem w Katedrze Matematyki Politechniki Łódzkiej. W marcu 1962 roku został kierownikiem Katedry Matematyki na Wydziale Chemicznym PŁ kierując jednocześnie zespołem matematyków prowadzących wykłady i ćwiczenia na Wydziale Włókienniczym PŁ. W grudniu 1962 roku Rada Państwa przyznała docentowi dr. Włodzimierzowi Krysickiemu tytuł profesora nadzwyczajnego. W latach 1960-1963 pełnił na Wydziale Włókienniczym funkcję Prodziekana ds. Dydaktyki, zaś w latach 1963-1968 Prodziekana ds. Nauki. W latach 1968-1972 był kierownikiem kursów matematycznych prowadzonych przez Telewizję Polską. Przez 15 lat był recenzentem prac naukowych dla Zentralblatt für Mathematik und ihre Grenzgebiete. W 1970 roku profesor W. Krysicki przeszedł do pracy w nowo powołanym Instytucie Matematyki PŁ, gdzie w latach 1972-1975 przewodniczył Radzie Naukowej tego Instytutu.

W październiku 1973 roku Rada Państwa przyznała Mu tytuł profesora zwyczajnego. Był autorem bądź współautorem ponad 50 prac oraz czterech podręczników akademickich, z których największą poczytnością cieszy się „Analiza Matematyczna w zadaniach” (w 1999 r. ukazało się 26. wydanie, drugim autorem jest Lech Włodarski). Był promotorem 12 doktorów, z których kilku zostało profesorami wyższych uczelni (m.in. prof. dr Lesław Gajek).

Po przejściu na emeryturę w 1975 roku nadal pracował na części etatu w Instytucie Matematyki PŁ.

W roku 1995 został doktorem honoris causa Politechniki Łódzkiej.

Jego hobby była muzyka poważna oraz turystyka. Aktywny naukowo do ostatnich chwil swego życia.

Profesor Włodzimierz Krysicki zmarł w Łodzi 19 września 2001 roku.
 

Profesor Józef Mayer (1939-2016)

Prof. dr hab. inż. Józef Mayer urodził się 21 maja1939 roku w Łodzi.

Dyplom magistra inżyniera uzyskał w 1961 roku po ukończeniu studiów na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej. W tym samym roku rozpoczął pracę w Katedrze Chemii Fizycznej. Doktoryzował się w roku 1968, habilitował w roku 1978, zaś tytuł naukowy profesora uzyskał w 1988 roku. Odbył dwa roczne staże naukowe w Wielkiej Brytanii na Uniwersytecie w Manchester i na Uniwersytecie Strathclyde w Glasgow.
Badania prowadzone przez Profesora dotyczyły podstawowych problemów chemii radiacyjnej, takich jak: procesy przeniesienia i stabilizacji elektronów i kationów zachodzące w alkoholach i ich mieszaninach z węglowodorami, mechanizmu tworzenia cząsteczek wzbudzonych w napromienionych węglowodorach, stabilizacji i reakcji jonorodników domieszek w układach skondensowanych ze szczególnym uwzględnieniem matryc polimerowych. Zajmował się również wykorzystaniem technik radiacyjnych do oczyszczania ścieków włókienniczych. Jego dorobek naukowy obejmuje około 110 oryginalnych artykułów oraz redakcję i współautorstwo angielskojęzycznej monografii. Był również redaktorem czasopisma naukowego Journal of Radioanalytical and Nuclear Chemistry.

Profesor Mayer prowadził wykłady, ćwiczenia rachunkowe i laboratoryjne z zakresu chemii fizycznej, ze szczególnym uwzględnieniem chemii jądrowej i radiacyjnej. Był świetnym eksperymentatorem, projektował i własnoręcznie budował stanowiska do badań i ćwiczeń laboratoryjnych. Był współautorem 2 podręczników z zakresu chemii radiacyjnej i skryptu „Laboratorium chemii fizycznej”. Pod jego kierunkiem wykonano kilkanaście prac dyplomowych, wypromował 4 doktorów.

Obok działalności naukowej Profesor Mayer pełnił wiele ważnych funkcji w Politechnice Łódzkiej. W latach 1980-1987 był zastępcą dyrektora, a w latach 1994-2007 dyrektorem Międzyresortowego Instytutu Techniki Radiacyjnej Politechniki Łódzkiej. W latach 1987-1990 był prodziekanem, a później w okresie 1990-1993 dziekanem Wydziału Chemicznego PŁ. W latach 1993-1996 pełnił obowiązki prorektora ds. studenckich, a w latach 1996-2002 był Rektorem Politechniki Łódzkiej.

Profesor działał aktywnie w wielu naukowych instytucjach. W latach 1989-1995 był prezesem Polskiego Towarzystwa Badań Radiacyjnych. W okresie 1984-1989 był członkiem działającego wówczas Komitetu Nauk Jądrowych i Radiacyjnych PAN, członkiem Rady ds. Atomistyki (1997-2004) oraz Podkomisji Chemii Jądrowej i Radiacyjnej tejże Rady. Był członkiem Rad Naukowych: Instytutu Chemii i Techniki Jądrowej w Warszawie (1995-2007), Centrum Chemii Polimerów PAN w Zabrzu (1999-2002), Centrum Badań Molekularnych i Makromolekularnych PAN w Łodzi (2003-2007) oraz Oddziału PAN w Łodzi. 

Odznaczony został m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Honorowym Wojewody Łódzkiego, Medalem Marii Skłodowskiej-Curie Polskiego Towarzystwa Badań Radiacyjnych, Odznakami Zasłużony dla PŁ i ATH w Bielsku Białej oraz licznymi nagrodami Ministra Edukacji Narodowej za działalność naukowo-dydaktyczną i organizacyjną. Jest doktorem honoris causa Uniwersytetu Strathclyde w Glasgow (Wielka Brytania), Uniwersytetu Abertay Dundee (Wielka Brytania) i Akademii Techniczno-Humanistycznej w Bielsku Białej.

Profesor Józef Mayer odszedł na emeryturę w 2008 roku. Zmarł w Łodzi 19 listopada 2016 roku.
 

Image

Profesor dr Jan Michalski (1920-2016)

Jan Michalski urodził się 7 czerwca 1920 roku w Łodzi. Ukończył prywatne gimnazjum A. Zimowskiego i zdał egzamin konkursowy na Wydział Chemiczny Politechniki Warszawskiej. Zdążył ukończyć jedynie pierwszy rok studiów, gdy wybuchła wojna. Podczas okupacji kontynuował studia na tajnych kompletach. Gdy wybuchło powstanie warszawskie, miał już ukończone studia chemiczne na Politechnice Warszawskiej. Po zakończeniu wojny w 1945 roku potwierdził swoje wykształcenie zdając egzamin dyplomowy na Uniwersytecie Jagiellońskim. W lipcu 1945 roku wraz z żoną Marią przeprowadził się do Łodzi. Podjął tu pracę w organizującej się Politechnice Łódzkiej. Jako asystent prof. Osmana Achmatowicza, pomagał w tworzeniu od podstaw Wydziału Chemicznego PŁ. Po dwóch latach asystentury, w roku 1947, wyjechał do Anglii na studia na Uniwersytecie w Cambridge, gdzie pracował w laboratorium przyszłego laureata nagrody Nobla, Sir Alexandra R. Todda i po trzech latach obronił doktorat. Pobyt na stażu naukowym w znaczącym stopniu przyczynił się do rozwoju nauk chemicznych w łódzkim ośrodku naukowym. 

W 1953 roku (po wyjeździe prof. O. Achmatowicza do Warszawy) utworzył swój własny zespół naukowy w Katedrze Syntezy Organicznej na Politechnice Łódzkiej i prowadził badania podstawowe w dziedzinie chemii fosforu. Badania obejmowały poszukiwanie nowych struktur fosforoorganicznych, nowych reakcji oraz studia nad mechanizmami przemian połączeń fosforoorganicznych.

W roku 1963 został profesorem zwyczajnym PŁ, a w 1962 i 1969 odpowiednio członkiem korespondentem i członkiem rzeczywistym PAN. W latach 1965-1970 kierował Katedrą Syntezy Organicznej, która wkrótce przekształcona została w Instytut Chemii Organicznej Politechniki Łódzkiej. Pełnił obowiązki pierwszego dyrektora Instytutu Chemii Organicznej (1970-1972) i dziekana Wydziału Chemicznego PŁ (1966-1970) oraz sekretarza Wydziału III PAN. Był też organizatorem i wieloletnim przewodniczącym Oddziału PAN w Łodzi. W roku 1972 prof. Jan Michalski odszedł na bezterminowy urlop z Politechniki Łódzkiej, zostając dyrektorem Centrum Badań Molekularnych i Makromolekularnych PAN.
Prof. Michalski stworzył łódzką szkołę chemii fosforu. Był autorem ponad 400 oryginalnych prac naukowych i 37 patentów. Położył wielkie zasługi dla rozwoju kadry naukowej. Wypromował 29 doktorów, z których 16 uzyskało status samodzielnych pracowników nauki. Wielu z nich zostało profesorami, a dwóch członkami PAN. 

W 1977 roku został wybrany członkiem Biura Międzynarodowej Unii Chemii Czystej i Stosowanej (IUPAC). W latach 1979-1981 był członkiem Komitetu Wykonawczego IUPAC. Był laureatem wielu nagród krajowych i zagranicznych za osiągnięcia naukowe. Są wśród nich: medal miasta Paryża za „Twórcze Badania w Dziedzinie Chemii Fosforu”, Międzynarodowa Nagroda im. A. E. Arbuzova, nagroda im. Humboldta. Był trzykrotnym laureatem Nagrody Państwowej oraz Nagrody Miasta Łodzi. Prof. Jan Michalski był długoletnim członkiem Polskiego Towarzystwa Chemicznego, laureatem medalu im. J. Śniadeckiego Polskiego Towarzystwa Chemicznego oraz medalu im. M. Kopernika Polskiej Akademii Nauk. Jest doktorem honoris causa Politechniki Łódzkiej. Był także zagranicznym członkiem Francuskiej Akademii Nauk (Institut de Paris) i Berlińskiej Akademii Nauk. Posiadał tytuł Professorial Fellowship of Churchill College (Cambridge) oraz był członkiem The Royal Society of Chemistry. Został też odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

Po przejściu na emeryturę w 1992 roku Profesor Michalski pozostał aktywny zawodowo i zawsze był związany emocjonalnie z Instytutem Chemii Organicznej PŁ. 

Profesor Jan Michalski zmarł 14 listopada 2016 roku, w wieku 96 lat.
 

Image

Profesor Ludwik Michalski
(1927-2005)

Prof. dr hab. inż. Ludwik Michalski urodził się 3 lutego 1927 r. w Grodnie. Studia ukończył na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej w 1949 roku, uzyskując dyplom magistra inżyniera. Na tym samym Wydziale w roku 1961 uzyskał stopień doktora nauk technicznych, a w roku 1967 stopień doktora habilitowanego. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1978 roku. Na stanowisko profesora zwyczajnego został powołany w roku 1991.

Profesor Ludwik Michalski pracę zawodową rozpoczął w 1950 r. na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej. Początkowo pracował jako asystent w Zakładzie Aparatów Elektrycznych, a następnie na tym samym stanowisku w zakładzie Grzejnictwa Elektrycznego przemienionego w roku 1954 w Katedrę. W następnych latach zajmował kolejno stanowiska: adiunkta i docenta.

W latach 1972-89 był zastępcą dyrektora Instytutu Elektroenergetyki na Wydziale Elektrycznym PŁ i od roku 1979 dodatkowo kierował Zespołem Elektrotermii w Instytucie. Od roku 1989 aż do przejścia na emeryturę był Kierownikiem Katedry Elektrotermii.

Profesor Ludwik Michalski w początkowym okresie pracy brał aktywny udział w tworzeniu Katedry Elektrotermii. Z jego inicjatywy i przy ogromnym wkładzie pracy powstało laboratorium pomiarów i regulacji temperatury, które wyznaczyło jeden z profili Katedry. Nawiązując szereg zagranicznych kontaktów naukowych w następnych latach działalności rozwinął w Katedrze Elektrotermii, we współpracy z prof. L. C. Beukenem z Instytutu Elektrotermii i Elektrotechniki w Maastricht w Holandii, prace nad modelowaniem analogowych zagadnień elektrotermicznych. Umożliwiło to organizację międzynarodowych konferencji naukowych i budowę w Katedrze uniwersalnego modelu analogowego. Prof. L. Michalski był prekursorem tych zagadnień w Polsce i stworzył bardzo liczący się ośrodek badawczy.

Prof. L. Michalski wypromował 9 doktorów oraz ponad 100 magistrów inżynierów i inżynierów. Był recenzentem kilkudziesięciu prac doktorskich i habilitacyjnych w kraju i za granicą. Prowadził wykłady i wspólne badania naukowe na uczelniach RFN, Francji, Wielkiej Brytanii i Kanady. Był współautorem 5 monografii krajowych i 2 wydanych za granicą. Monografia „Temperature Measurement” wydana przez J. Wiley&Sons miała dwa wydania i jest dziełem o charakterze podstawowym w skali światowej. Oprócz tego opublikował 110 prac naukowych w znacznej części za granicą lub na Konferencjach Międzynarodowych.

Profesor Michalski był członkiem Komitetów Studiów „Badania i Nauczanie” Międzynarodowej Unii Elektrotermii UIE w Paryżu oraz Komitetu „Pomiary Temperatury i Cieplne” IMEKO i IMACS. Był również aktywnym członkiem SEP oraz Sekcji Elektrotermii Komitetu Elektrotechniki PAN. Przez wiele lat pełnił funkcję przewodniczącego Sekcji Pomiarów i Regulacji Temperatury SEP, jak również przewodniczącego lub członka prezydium Polskiego Komitetu Elektrotermii NOT. Organizował wiele międzynarodowych konferencji oraz przewodniczył sekcjom w wielu międzynarodowych kongresach, m.in.: w Belgii, Holandii, Francji, Niemczech, Włoszech, Hiszpanii i Szwecji. Był członkiem Rady Naukowej Przemysłowego Instytutu Elektroniki w Warszawie oraz OBR Metrologii w Zielonej Górze.

Za działalność naukową i organizacyjną prof. L. Michalski otrzymał liczne nagrody i wyróżnienia, w tym 6 nagród Ministra SzWiN i MEN oraz wiele nagród JM Rektora PŁ. Odznaczony był: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem Profesora Pożaryskiego, Srebrną Odznaką Honorową NOT, Złotą i Srebrną Odznaką Honorową SEP, Odznaką Zasłużony dla Politechniki Łódzkiej.

Profesor Ludwik Michalski zmarł 17 listopada 2005 roku w Łodzi.
 

Image

Doc. dr inż. Piotr Moszczyński
(1934-2012)

Docent Piotr Moszczyński urodził się 28 czerwca 1934 roku w Janowie Lubelskim. Studiował na Wydziale Technologicznym Moskiewskiego Instytutu Przemysłu Spożywczego, gdzie w 1957 roku uzyskał dyplom mgra inż. chemika, a w 1962 roku stopień doktora nauk biologicznych. Początkowo, w latach 1957-1959, pracował w laboratorium badawczym Nadodrzańskich Zakładów Przemysłu Organicznego „Rokita” w Brzegu Dolnym, a od 1962 roku w Katedrze Technologii Odżywek i Koncentratów Witaminowych Politechniki Łódzkiej, która w 1970 roku weszła w skład Instytutu Biochemii Technicznej.

Przedmiotem prac badawczych docenta Piotra Moszczyńskiego były zagadnienia dotyczące biotechnologii witamin i aminokwasów. Jest autorem i współautorem 33 prac oryginalnych, 50 doniesień i komunikatów na zjazdach międzynarodowych i krajowych, 3 patentów oraz podręcznika z zakresu biochemii witamin. W latach 1969-1970 był kierownikiem Zakładu Technologii Odżywek i Koncentratów Witaminowych w Katedrze o tej samej nazwie, a w latach 1970-1991 zastępcą dyrektora Instytutu Biochemii Technicznej.

W latach 1971-1975 doc. dr inż. Piotr Moszczyński był prodziekanem ds. nauki, a następnie w okresie 1975-1981 oraz 1984-1987 dziekanem Wydziału Chemii Spożywczej Politechniki Łódzkiej. Był to okres bardzo intensywnego rozwoju i wytężonej pracy zarówno w Instytucie Biochemii Technicznej, jak i na Wydziale Chemii Spożywczej Politechniki Łódzkiej. W 1976 roku oddano do użytku nowy gmach Wydziału wraz z zapleczem dydaktycznym i halą technologiczną. Było to jedno z najważniejszych wydarzeń w historii Wydziału, który w ten sposób uzyskał przestrzeń do rozwoju naukowego i dydaktycznego.

Doc. dr inż. Piotr Moszczyński wypromował 4 doktorów oraz ponad 100 magistrów inżynierów i inżynierów. Wyróżniony został wieloma odznaczeniami i nagrodami m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz odznaką Zasłużony dla Politechniki Łódzkiej.

Docent Piotr Moszczyński zmarł 12 marca 2012 roku.
 

Image

Profesor Helena Oberman
(1925-2017)

Prof. dr hab. Helena Oberman urodziła się w 25 czerwca 1925 roku w Wilnie. Studia ukończyła w 1951 roku na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Łódzkiego w Łodzi. Jej droga naukowa była ściśle związana z Politechniką Łódzką, gdzie na Wydziale Chemii Spożywczej rozpoczęła pracę już w roku 1950, początkowo w Katedrze Mikrobiologii Technicznej, a od 1970 roku w Instytucie Technologii Fermentacji i Mikrobiologii. Na Wydziale Chemii Spożywczej uzyskała kolejne stopnie i tytuły naukowe: stopień doktora w 1962 roku, stopień doktora habilitowanego w 1968 roku, tytuł profesora nadzwyczajnego w 1977 roku, a tytuł profesora zwyczajnego w roku 1988. W latach 1973-1995 pełniła funkcję dyrektora Instytutu Technologii Fermentacji i Mikrobiologii.

Zainteresowania naukowe profesor Heleny Oberman obejmowały ulepszanie i stabilizację cech drobnoustrojów metodami genetycznymi, nowoczesne techniki w przechowaniu drobnoustrojów, identyfikację oraz zwalczanie zanieczyszczeń mikrobiologicznych żywności i materiałów technicznych. Kierowany przez profesor Oberman Instytut stał się jednym z czołowych krajowych ośrodków prowadzących badania nad otrzymaniem ulepszonych hybrydów i mutantów mikroorganizmów wykorzystywanych w procesach biotechnologicznych: drożdży przemysłowych oraz bakterii fermentacji mlekowej o korzystnych cechach produkcyjnych.

Była autorką lub współautorką 192 publikacji naukowych, 6 patentów (w tym 4 wdrożonych), 3 podręczników (w tym 2 anglojęzycznych), 2 skryptów oraz tłumaczką 1 podręcznika. Była promotorem 10 doktoratów. W latach 1974-1981 współpracowała z Zakładem Doświadczalnym KZF Polfa jako konsultant naukowy, a w latach 1988-1991 pracowała również w Centrum Mikrobiologii i Wirusologii PAN w Łodzi. Odbyła długoterminowe staże naukowe w Czechosłowackiej Akademii Nauk i na Uniwersytecie im. Karola w Pradze, Le Centre National de la Recherche Scientifique w Gif sur Yvette we Francji i University of Strathclyde w Glasgow w Szkocji. Pobyt w tym ostatnim ośrodku zaowocował długoletnią współpracą naukową University of Strathclyde i Instytutu Technologii Fermentacji i Mikrobiologii Politechniki Łódzkiej. Od 1980 roku była aktywnym członkiem krajowych i międzynarodowych towarzystw naukowych: Polskiego Towarzystwa Mikrobiologów, International Commission on Yeasts (ICY) powołanej w ramach International Association of Microbiological Societies (IAMS) oraz World Federation of Culture Collections (WFCC). Była wieloletnim członkiem Komitetu Badań Naukowych i trzech Rad Naukowych PAN oraz Centralnej Komisji ds. Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych.

Za działalność naukową profesor Helena Oberman została uhonorowana licznymi odznaczeniami i medalami, m. in.: Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZNP, Odznaką Honorową miasta Łodzi, Odznaką Zasłużony dla Politechniki Łódzkiej, Odznaką Zasłużony dla Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie. W 1997 roku otrzymała Medal im. Michała Oczapowskiego nadany przez Wydział V PAN za wybitny wkład w rozwój nauk rolniczych i leśnych. Otrzymała trzy nagrody Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki, nagrodę Ministra Przemysłu i nagrodę zespołową Sekretarza Naukowego Wydziału V PAN. W 2002 roku Akademia Rolnicza we Wrocławiu nadała profesor Helenie Oberman godność doktora honoris causa. W 1995 roku przeszła na emeryturę, ale nadal aktywnie uczestniczyła w życiu naukowym Instytutu i Uczelni.

Zmarła 15 listopada 2017 roku w Łodzi.
 

Image

Profesor Andrzej Napieralski
(1950-2024)

Prof. dr hab. inż. Andrzej Napieralski urodził się 29 grudnia 1950 roku w Łodzi.

W roku 1973 ukończył studia magisterskie na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej, na kierunku automatyka i robotyka. W tym samym roku podjął pracę na macierzystej uczelni w Instytucie Elektroniki na stanowisku asystenta, następnie zajmował stanowiska starszego asystenta, adiunkta, docenta, profesora nadzwyczajnego i wreszcie profesora zwyczajnego.

W roku 1977 obronił pracę doktorską na temat modelowania struktur półprzewodnikowych dla celów analizy numerycznej. W roku 1989 uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk technicznych (Politechnika Warszawska – elektronika; Universite Toulouse-III-Paul-Sabatier – mikroelektronika), zaś w roku 1995 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk technicznych.

Dorobek naukowy prof. Napieralskiego dotyczy wspomaganego komputerowo modelowania przyrządów półprzewodnikowych i układów scalonych, termicznych modeli zredukowanych oraz symulacji elektrotermicznych przyrządów półprzewodnikowych i układów scalonych, półprzewodnikowych przyrządów dużej mocy i układów Smart Power oraz analizy i przetwarzania obrazów. W ramach pracy dydaktycznej wypromował 57 doktorów i ponad 500 magistrów.

Był gorącym orędownikiem współpracy międzynarodowej: odbył staż zagraniczny przemysłowy i post doktorski w Brown Boveri & Cie (Szwajcaria), uczestniczył w programie Stypendium Rządu Francuskiego w LAAS–C.N.R.S. (Francja). Był zatrudniony w Institut des Telecommunications d’Oran w Algierii oraz w INSA w Tuluzie i LAAS–CNRS we Francji. Nawiązał i utrzymywał kontakty z licznymi ośrodkami naukowymi w Europie i na świecie.

Profesor Andrzej Napieralski pełnił wiele ważnych funkcji w Politechnice Łódzkiej, a także poza nią. W latach 1992-1996 był zastępcą dyrektora Instytutu Elektroniki, następnie założycielem i wieloletnim kierownikiem Katedry Mikroelektroniki i Technik Informatycznych (1996-2021), pełnił także funkcję Prorektora Politechniki Łódzkiej ds. promocji i współpracy z zagranicą (2002-2008). Kierował projektem „Centrum Technologii Informatycznych Politechniki Łódzkiej” – otwarcie Centrum nastąpiło w roku 2015. Był pomysłodawcą międzynarodowej konferencji naukowej MIXDES i przez blisko 30 lat przewodniczącym jej Komitetu Naukowego i Organizacyjnego. Promotor trzech doktoratów Honoris Causa.
Profesor Andrzej Napieralski był członkiem licznych stowarzyszeń i organizacji naukowych, w tym Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN (przez 7 kadencji), przewodniczącym Sekcji Mikroelektroniki KEiT PAN (2003-2019), wiceprzewodniczącym Polskiego Komitetu Narodowego do Spraw Współpracy z Międzynarodową Unią Nauk Radiowych (URSI), wiceprzewodniczącym IEEE EDS–SRC Region 8 przez dwie kadencje.
Kierował kilkudziesięcioma projektami krajowymi, a także brał udział w licznych projektach międzynarodowych, w tym w 7 projektach Programów Ramowych UE. Uzyskał kilkanaście patentów krajowych i międzynarodowych.

Profesor Andrzej Napieralski za swoją działalność otrzymał w 1995 roku Złoty Krzyż Zasługi, w 2000 Krzyż Kawalerski, a w 2010 Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. W 2017 roku postanowieniem Prezydenta RP otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. W 2002 został nagrodzony Medalem Komisji Edukacji Narodowej, zaś w 2003 Krzyżem Komandorskim Orderu Wynalazczości (Mérite d’Invention) Królestwa Belgii oraz Złotą Honorową Odznaką Stowarzyszenia Polskich Wynalazców i Racjonalizatorów. W 2004 roku za osiągnięcia w dziedzinie wynalazczości otrzymał Złoty Medal World Intellectual Property Organization. W 2008 roku nadano mu tytuł doktora honoris causa Państwowego Uniwersytetu w Nowgorodzie, Rosja, a w 2020 roku tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Morskiego w Gdyni.

Profesor Andrzej Napieralski zmarł 29 września 2024 roku.
 

Image

Doc. dr inż. Karol Natkański (1928-1998)

Karol Natkański urodził się 13 stycznia 1928 roku w Łodzi. W roku 1949 ukończył naukę na Wydziale Włókienniczym w Państwowej Szkole Techniczno-Przemysłowej, specjalizując się w dziewiarstwie. Studia inżynierskie ukończył w roku 1954, a magisterskie w roku 1963 na Wydziale Włókienniczym Politechniki Łódzkiej, na specjalizacji dziewiarstwo. W roku 1967 uzyskuje stopień doktora filozofii na Uniwersytecie w Leeds (Wielka Brytania), nostryfikowany w roku 1968 na Politechnice Łódzkiej jako równorzędny stopniowi doktora nauk technicznych. Pracę zawodową rozpoczął w roku 1942 w przemyśle pończoszniczym. W roku 1949 rozpoczął pracę w Instytucie Włókiennictwa, gdzie w latach 1953-74 kieruje Zakładem Dziewiarstwa. W roku 1964 został powołany na stanowisko samodzielnego pracownika naukowo-badawczego, a w roku 1973 na stanowisko docenta naukowo-badawczego. W latach 1975-79 pełnił funkcję Dyrektora COBR Przemysłu Dziewiarskiego i Pończoszniczego. 

W roku 1979 rozpoczął pracę na stanowisku docenta na Wydz. Włók. PŁ. W latach 1983-86 i 1986-89 był Zastępcą Dyrektora Instytutu Mechanicznej Technologii Włókna, a w latach 1984-87 i 1987-90 był Prodziekanem Wydziału Włókienniczego. W latach 1981-84 organizował podyplomowe kształcenia inżynierów włókienników i kierował działalnością Studium Podyplomowego na Wydziale Włókienniczym. W latach 1994-1996, jako Associate Professor, wykładał dziewiarstwo na Wydziale Włókienniczym Uniwersytetu w Gandawie (Belgia). Doc. K. Natkański brał aktywny udział w rozwoju przemysłu dziewiarskiego. Jego działania koncentrowały się głównie na rozwoju techniki dziewiarskiej w niekonwencjonalnych kierunkach jej wykorzystania, czego wyrazem było, m.in. powstanie takich zakładów przemysłowych, jak ZWO „Vera”, czy ZTK „Teofilów”. Doc. Natkański sprawował liczne funkcje poza Wydziałem; był członkiem Komitetu Naukowo-Technicznego Federacji NOT do spraw Kształcenia Kadr; wiceprzewodniczącym Komitetu Edukacji Zawodowej Przy Zarządzie Głównym Stowarzyszenia Włókienników Polskich; przewodniczącym Komitetu do spraw Specjalizacji Zawodowej Inżynierów i Techników; członkiem ZNP.

W uznaniu zasług doc. K. Natkanski otrzymał liczne odznaczenia m.in. Krzyż Oficerski (1986) i Kawalerski (1974) Orderu Odrodzenia Polski, Złoty (1964) i Srebrny (1956) Krzyż Zasługi, Złotą odznakę Zasłużony Pracownik Przemysłu Lekkiego (1976), Honorową Odznakę Miasta Łodzi, Złotą (1986) i Srebrną (1981) Odznakę Honorową Naczelnej Organizacji Technicznej, Złotą (1986) i Srebrną (1983) Odznakę Honorową Stowarzyszenia Włókienników Polskich, Odznakę Zasłużony Działacz Kultury.

Jego pasją życiową było lotnictwo i łowiectwo. Miał znaczące osiągnięcia jako pilot szybowcowy.

W ostatnim okresie życia rozbudził w sobie zamiłowanie do lotniarstwa. Zginął tragicznie w dn. 05.08.1998 r., w wyniku wypadku, podczas lotu na lotni nad lotniskiem aeroklubu łódzkiego na Lublinku.
 

Image

Profesor Zygmunt Niedzielski
(1921-2003)

Prof. zw. dr hab. inż. Zygmunt Niedzielski urodził się w 1921 r. w Łodzi. Zmarł w marcu 2003 r.

W 1950 roku ukończył studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej, a następnie pracował przez ponad 2 lata w Zakładach Chemicznych POLFA w Pabianicach pełniąc funkcję kierownika oddziału syntez. W 1953 roku rozpoczął pracę naukową i dydaktyczną w Katedrze Cukrownictwa i Technologii Ogólnej Środków Spożywczych na Wydziale Chemii Spożywczej (obecnie Biotechnologii i Nauk o Żywności) koncentrując się na zagadnieniach związanych z krystalizacją sacharozy.

Tematyce tej poświęcił rozprawę doktorską (1963). Najważniejszym efektem dociekań naukowych i zarazem pionierskim osiągnięciem inżynierskim dr. inż. Zygmunta Niedzielskiego było wówczas skonstruowanie przetwornika piezoelektrycznego, umożliwiającego kontrolowane inicjowanie procesu krystalizacji sacharozy. W następnych latach zainteresowania badawcze dr. inż. Zygmunta Niedzielskiego koncentrowały się wokół różnych aspektów chłodniczego utrwalania żywności. Rozprawę habilitacyjną nt. „Zatężanie roztworów metodą kriokoncentracji” ukończył w 1968 roku, uzyskując stopień naukowy doktora habilitowanego. Ważnym osiągnięciem technologicznym i inżynierskim było skonstruowanie prototypu krystalizatora umożliwiającego ciągłe zatężanie soków owocowych metodą kriokoncentracji. Tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1979 roku, natomiast profesora zwyczajnego w 1990 roku.

W 1970 roku prof. zw. dr hab. Zygmunt Niedzielski zorganizował unikatową w kraju specjalizację: Technologia Chłodnictwa Żywności, która do chwili obecnej funkcjonuje w ramach Zakładu o takiej samej nazwie. Specjalizację tą ukończyło dotychczas około 400 magistrów inżynierów i inżynierów. Kierując Zakładem Technologii Chłodnictwa Żywności profesor Z Niedzielski prowadził badania nad schładzaniem, zamrażaniem, rozmrażaniem, liofilizacją oraz nad przechowywaniem produktów roślinnych w atmosferze kontrolowanej. Tematyce tej poświęcił ponad 100 prac naukowych, około 60 artykułów zamieszczonych w czasopismach krajowych i zagranicznych oraz ponad 50 referatów i komunikatów naukowych prezentowanych m.in. na sesjach naukowych Komitetu Chemii i Technologii Żywności PAN oraz na konferencjach i kongresach międzynarodowych. Wraz z kierowanym Zespołem aktywnie uczestniczył w realizacji prac badawczo-rozwojowych dla potrzeb przemysłu mięsnego i drobiarskiego. Wynikiem tych prac były m.in. trzy patenty. Jeden z nich dotyczył technologii rozmrażania mięsa (1972), drugi sposobu przechowywania produktów spożywczych (1982), trzeci zastosowania modyfikowanej atmosfery do przedłużenia okresu trwałości chłodzonego mięsa drobiowego (1992). Profesor Niedzielski był także współtwórcą projektu modernizacji komór chłodniczych w zakładach mięsnych w Łodzi w kierunku dostosowania ich do wdrożenia nowej wówczas (1977) technologii przechowywania mięsa w modyfikowanej atmosferze.

W zakresie kształcenia kadr naukowych był inicjatorem i promotorem 6 rozpraw doktorskich, w tym obywatela Syrii. Zajęcia dydaktyczne prowadził z wielkim zaangażowaniem.

Profesor Zygmunt Niedzielski pełnił wiele funkcji organizacyjnych i naukowych, między innymi był: Dyrektorem Instytutu Chemicznej Technologii Żywności Politechniki Łódzkiej, członkiem Sekcji Białka Komitetu Chemii i Technologii Żywności PAN, przewodniczącym Rady Naukowej Centralnego Laboratorium Chłodnictwa, przewodniczącym Komitetu Ekspertów do Oceny Jakości Mrożonych Produktów Spożywczych.

Za osiągnięcia w pracy naukowej, dydaktycznej i organizacyjnej profesor Zygmunt Niedzielski był wielokrotnie nagradzany i odznaczany przez JM Rektora Politechniki Łódzkiej. Otrzymał Honorową Odznakę Miasta Łodzi (1983). Uzyskał kilka odznaczeń państwowych, w tym Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1980), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1983). Za współpracę naukową z wydawnictwami zagranicznymi otrzymał dwa medale z Francji (Commission International des Industries Alimentartaire).
 

Image

Profesor Władysław Pełczewski
(1917-2006)

Władysław Pełczewski urodził się 12 grudnia 1917 r. w Charkowie. Maturę uzyskał w 1936 r. w Gimnazjum im. A. Mickiewicza w Warszawie. Studia ukończył w 1946 r. na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej.

Dnia 1 sierpnia 1945 r. rozpoczął – jeszcze będąc studentem – pracę w Politechnice Łódzkiej jako młodszy asystent w Katedrze Maszyn Elektrycznych. W roku 1951 uzyskał stopień doktora nauk technicznych nadany z odznaczeniem przez Radę Wydziału Elektrycznego PŁ. W roku 1952 dr W. Pełczewski został powołany na stanowisko zastępcy profesora i otrzymał zadanie zorganizowania, i prowadzenia Zakładu Napędów Elektrycznych. W roku 1954 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. Należał wtedy do najmłodszych profesorów uczelni technicznych w kraju. W roku 1964 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego.

W roku 1965 prof. W. Pełczewski został wybrany na członka korespondenta, a w roku 1980 na członka rzeczywistego Polskiej Akademii Nauk. W roku 1985 otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Paul Sabatier w Tuluzie, a w roku 1995 swojej macierzystej uczelni, Politechniki Łódzkiej. Profesor W. Pełczewski należał do Łódzkiego Towarzystwa Naukowego, do Stowarzyszenia Elektryków Polskich (członek honorowy od roku 1990) i do Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej (członek honorowy od roku 1986).

Zainteresowania naukowe profesora W. Pełczewskiego w początkowym okresie pracy w Politechnice Łódzkiej (do 1952 r.) dotyczyły problematyki maszyn elektrycznych, a w szczególności optymalizacji rozwiązań konstrukcyjnych oraz zjawisk związanych z nagrzewaniem się i chłodzeniem tych maszyn. W latach 1952-70 następuje koncentracja działalności badawczej Władysława Pełczewskiego na problemach obejmujących teorię, elementy i automatyzację układów napędu elektrycznego. W okresie tym ukazują się jego prace dotyczące podstaw teoretycznych i zastosowań wzmacniaczy elektromaszynowych i sprzęgieł elektromagnetycznych oraz dynamiki układów napędowych. Po roku 1970 badania profesora W. Pełczewskiego skupiają się na zagadnieniach teorii i zastosowań automatyki, ze szczególnym uwzględnieniem sterowania optymalnego i adaptacyjnego obiektów poddanych zakłóceniom zewnętrznym, zmianom parametrów i ograniczeniom.

Prof. W. Pełczewski był twórcą łódzkiej szkoły automatyki napędów elektrycznych, której osiągnięcia są szeroko znane i kontynuowane w kraju i za granicą. Duże uznanie i wysoki autorytet międzynarodowy przyniosły Profesorowi jego liczne publikacje oraz monografie naukowe wydane w Polsce, w Niemczech i we Francji. Jedną z oznak dużego uznania i autorytetu jest nadanie Mu tytułu doktora honoris causa przez uniwersytet w Tuluzie. Trudne do przecenienia są zasługi prof. W. Pełczewskiego w rozwoju i organizacji polskiej automatyki jako dyscypliny naukowej i dydaktycznej. Wypromował On liczną grupę doktorów, z których część pełni dziś czołowe funkcje w polskiej automatyce. Zorganizował i ukształtował łódzki ośrodek automatyki, pełnił liczne odpowiedzialne i kierownicze funkcje w różnego rodzaju ogólnopolskich organizacjach, radach i towarzystwach – przede wszystkim w Polskiej Akademii Nauk. Profesor Władysław Pełczewski był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli rozsławiających dobre imię Uczelni w kraju i za granicą. Wypromował 23 doktorów, z których czterech ma tytuł profesora.
Profesor W. Pełczewski jest autorem (lub współautorem) 10 pozycji książkowych (8 monografii i 2 podręczników akademickich) oraz 40 publikacji (artykułów w periodykach, referatów na konferencjach i prac studialnych). Wyniki swych prac przedstawiał prof. W. Pełczewski jako Visiting-Professor w uniwersytetach w Tuluzie, Rzymie, Bolonii i Siegen, a także w czasie krótszych wizyt m.in.: w Paryżu, Grenoble, Padwie, Darmstadt, Monachium, Zurychu, Mediolanie, Sztokholmie, Glasgow, Delft. Intensywną współpracę prowadził z Laboratoire d'Automatique et d'Analyse des Systèmes du CNRS w Tuluzie.

Działalność dydaktyczna profesora W. Pełczewskiego skupiała się głównie na organizacji od podstaw, a następnie prowadzeniu procesów nauczania w zakresie nowych dyscyplin (napęd elektryczny, automatyka) na Wydziale Elektrycznym PŁ. W latach 1956-59 był prodziekanem ds. nauki, a w latach 1959-60 dziekanem Wydziału Elektrycznego PŁ.

Poza pracą w uczelni brał profesor W. Pełczewski także czynny udział w działalności związanej z badaniami naukowymi, rozwojem kadr naukowych i problemami szkolnictwa wyższego. Przez wiele lat był członkiem Komitetu Elektrotechniki PAN i Komitetu Automatyki i Robotyki PAN. W roku 1966 został wybrany do Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego, której członkiem (w sekcji uczelni technicznych) był w czasie dwóch kolejnych kadencji. W latach 1973-92 profesor W. Pełczewski był członkiem Sekcji Nauk Technicznych w Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej ds. Kadr Naukowych, a w latach 1988-92 wiceprzewodniczącym tej komisji.

Profesor W. Pełczewski otrzymał pięciokrotnie nagrodę I stopnia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz Nagrodę Naukową Miasta Łodzi. Został również odznaczony: Komandorskim Orderem Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Odznaką Zasłużonego dla Politechniki Łódzkiej, Honorową Odznaką m. Łodzi, Srebrną i Złotą Odznaką Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Honorową Odznaką NOT.

Dnia 1 października 1988 r. profesor Władysław Pełczewski przeszedł na emeryturę.

Zmarł 19 grudnia 2006 r.
 

Image

Profesor dr hab. inż. Zbigniew Piotrowski (1920-2003)

Zbigniew Piotrowski urodził się 21 września 1920 roku w Łęczycy. Ukończył tam Gimnazjum i Liceum im. G. Piramowicza w maju 1939 roku. Od października 1939 do końca okupacji był członkiem organizacji konspiracyjnej Komenda Obrońców Polski włączonej następnie do Armii Krajowej. W październiku 1945 r. rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej, które ukończył w kwietniu 1950 roku. W czasie studiów pracował jako nauczyciel w Liceum Przemysłowym. Po ukończeniu studiów pracował przez 3 lata jako Główny Energetyk w Zakładach MALTEX w Łodzi i jednocześnie jako asystent i starszy asystent w Politechnice Łódzkiej. W roku 1953 został adiunktem w Katedrze Elektrotechniki Ogólnej. Od 1957 roku pod kierunkiem prof. W. Starczakowa rozpoczął pracę naukową w dziedzinie przekładników. Z dziedziny tej obronił pracę doktorską (1963 r.) oraz rozprawę habilitacyjną (l977 r.). W 1970 został mianowany docentem, a w 1985 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W latach 1970-76 był zastępcą dyrektora Instytutu Podstaw Elektrotechniki. Pełnił liczne funkcje we władzach Wydziału i Uczelni: był prodziekanem ds. nauki (1972-76), prorektorem ds. studenckich (1984-87), a w latach 1987-90 prorektorem ds. nauki i I zastępcą rektora. Miał opinię bardzo dobrego organizatora. Jako prorektor zainicjował wprowadzenie zindywidualizowanego kształcenia problemowego, przywiązywał szczególną uwagę do komputeryzacji Uczelni i włączenia jej do systemu sieci informatycznych.

Profesor Zbigniew Piotrowski był autorem lub współautorem 46 publikacji oraz 69 prac niepublikowanych, autorem l skryptu i współautorem 12 skryptów, a także współautorem książki „Przekładniki Prądowe". Wypromował 6 doktorów. Zainteresowania naukowe prof. Z. Piotrowskiego związane były głównie z tematyką przekładnikową. W szczególności jego prace dotyczyły: przekładników prądowych domagnesowanych i metod obliczania ich błędów, badania nad właściwościami przekładników prądowych w warunkach przetężeń i innych nietypowych warunkach pracy, modernizacji i automatyzacji metod pomiaru błędów, miniaturyzacji przekładników prądowych niskiego napięcia, budowy przekładników specjalnych i wzorcowych.

Za swe osiągnięcia naukowe i dydaktyczne otrzymał m.in. Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski i Tytuł Honorowy Zasłużony Nauczyciel oraz Medal Komisji Edukacji Narodowej. Za działalność konspiracyjną w czasie okupacji otrzymał Krzyż Armii Krajowej. Po przejściu na emeryturę (1990) pracował dalej w Uczelni w niepełnym wymiarze etatu. Pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Historycznej (1996-2003).

Profesor doktor habilitowany Zbigniew Piotrowski zmarł 9 września 2003 roku. Pracownicy Politechniki Łódzkiej, przyjaciele, koledzy, uczniowie i byli studenci będą wspominać prof. dr. hab. Zbigniewa Piotrowskiego jako człowieka oddanego Uczelni, życzliwego, spieszącego z pomocą, a przede wszystkim człowieka skromnego i koleżeńskiego.
 

Image

Prof. dr hab. Andrzej Płonka (1935-2001)

Andrzej Płonka urodził się 3 listopada 1936 roku w Łodzi. W roku 1959 ukończył studia na Wydziale Chemicznym PŁ, uzyskując dyplom magistra inżyniera ze specjalnością synteza organiczna i radiochemia. Po roku pracy na stanowisku asystenta w Katedrze Chemii Ogólnej PŁ, został zatrudniony w III Klinice Chorób Wewnętrznych Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi jako kierownik Laboratorium Izotopowego. W 1964 r. uzyskał tytuł doktora nauk technicznych. Promotorem Jego pracy doktorskiej Zastosowanie izotopów promieniotwórczych do badania zjawiska wiązania jonów w roztworach polielektrolitów była prof. Alicja Dorabialska, która następnie powierzyła Mu stanowisko adiunkta w kierowanej przez nią Katedrze Chemii Fizycznej PŁ. Odkrył zjawisko załamania symetrii ruchu jonów w polu potencjału dyfuzyjnego i wprowadził do literatury światowej pojęcie unterfuzji na określenie ruchu wskaźnika przeciw gradientowi stężenia substancji oznaczanej. Tytuł doktora habilitowanego uzyskał w roku 1969. 

W roku 1970 już w Instytucie Techniki Radiacyjnej dr hab. Andrzej Płonka zorganizował Pracownię Elektronowego Rezonansu Paramagnetycznego i podjął prace w dziedzinie chemii radiacyjnej. Odbył staże naukowe w laboratoriach zagranicznych: Wayne State University, Detroit, Michigan, USA (1975-76, 6 miesięcy), Max-Planck-Institut für Strahlenchemie, Mulheim a.d. Ruhr, RFN (1980, 6 miesięcy), University of Houston, Houston, Texas, USA (1983-84, 12 miesięcy). Zajmował się głównie badaniami reaktywności produktów paramagnetycznych generowanych radiacyjnie i fotochemicznie w fazach skondensowanych. Sformułował oryginalną w skali światowej teorię kinetyki dyspersyjnej, uwzględniającą nieuporządkowanie faz skondensowanych na poziomie molekularnym. 

W roku 1983 uzyskał tytuł profesora. W roku 1992 tytuł profesora nadał Mu Nagoya Institute of Technology w Japonii, gdzie prowadził badania i wykłady przez okres 7 miesięcy.

Profesor Płonka wypromował pięciu doktorantów. Jego dorobek naukowy obejmuje 170 prac oryginalnych, 12 prac przeglądowych, 3 patenty i 6 monografii, a także 235 prezentacji na konferencjach naukowych (w tym około 40 referatów plenarnych) i 31 wykładów na zaproszenie prestiżowych ośrodków naukowych (w tym 29 za granicą). W ostatnich latach zorganizował cykliczne międzynarodowe warsztaty naukowe Structure of Oxygen Radicals in Irradiated Solids, SORIS 1996, 1998 i 2001, a także był przewodniczącym komitetu naukowego i organizacyjnego sympozjum polsko-izraelsko-niemieckiego Dynamical Processes un Condensed Molecular Systems, DPCMS` 99. Był członkiem zarządu International Association for Radiation Research (1983-87), przedstawicielem Polski w Commission on Radiochemistry and Nuclear Chemistry, Unternational Union of Pure and Applied Chemistry ( od 1991 ) i członkiem zarządu Miller Trust for Radiation Chemistry (od 1993). Został mianowany przewodniczącym kolejnej konferencji Millera (Miller Conference on Radiation Chemistry), która ma się odbyć w Polsce w roku 2003.
Ponadto, prof. Płonka działał aktywnie w krajowych organizacjach naukowych: był prezesem Oddziału Łódzkiego Polskiego Towarzystwa Badań Radiacyjnych (1986-92), Prezesem Sekcji Wolnych Rodników Polskiego Towarzystwa Biofizycznego (od 1993), członkiem założycielem i prezesem Polskiej Grupy International EPR Society (od 1993), członkiem założycielem i prezesem Polskiej Grupy Society for Free Radical Research (od 1993). Był również wieloletnim członkiem Polskiego Towarzystwa Chemicznego. 

Profesor Płonka jest laureatem ponad dwudziestu nagród i wyróżnień za działalność naukową i dydaktyczno-wychowawczą, otrzymał je m.in. od Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Polskiego Towarzystwa Badań Radiacyjnych, Ministra Edukacji, Państwowej Agencji Atomistyki, Politechniki Łódzkiej. W roku 1999 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a w roku 2001 Polskie Towarzystwo Badań Radiacyjnych przyznało Mu prestiżowy medal Marii Skłodowskiej-Curie, którego niestety nie mógł już odebrać osobiście. Już po Jego śmierci ukazała się obszerna monografia Dispersive Kinetics wydana przez Kluwer Academic Publishers. 

Profesor Andrzej Płonka pozostanie w pamięci środowiska naukowego jako człowiek dużej wiedzy, odważnie stawiający nowe, często kontrowersyjne, tezy i konsekwentnie dowodzący swoich racji. Posiadał wyjątkową umiejętność kojarzenia pozornie odległych faktów i interdyscyplinarnego podejścia do badanych zagadnień. 

Prof. dr hab. Andrzej Płonka zmarł 5 września 2001 roku.
 

Image

Profesor Zdzisław Pomykalski
(1917-2000)

Urodził się w dniu 17 marca 1917 roku w Łodzi. Świadectwo dojrzałości otrzymał w roku 1936 w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. M. Kopernika w Łodzi. W tymże roku rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, przerwane przez wojnę. W okresie okupacji przebywał w Pęczniewie, gdzie pracował w Urzędzie Gminnym. W roku 1945 wrócił do Łodzi i podjął w Politechnice Łódzkiej przerwane studia, które ukończył w roku 1948, uzyskując dyplom magistra inżyniera elektryka. W roku 1963 otrzymał stopień doktora nauk technicznych.

Od 1.09.1947 r. pracował jako nauczyciel akademicki na Wydziale Elektrycznym PŁ, przechodząc kolejne szczeble awansu naukowego od młodszego asystenta do profesora nadzwyczajnego, który to tytuł otrzymał w roku 1977. Z dniem 1 października 1987 roku przeszedł na emeryturę.

Działalność naukowa prof. Z. Pomykalskiego koncentrowała się na dwóch dyscyplinach naukowych: elektrotechnice samochodowej i pomiarach wielkości nieelektrycznych metodami elektrycznymi. Był promotorem 15 prac doktorskich, recenzował 6 prac habilitacyjnych i 16 prac doktorskich.

Był autorem i współautorem 32 artykułów i referatów opublikowanych i wygłoszonych na różnych konferencjach naukowych. Był organizatorem 3 konferencji naukowych i w latach 1960-71 brał udział w pracach Rady Naukowej ds. Komunikacji przy Prezydium Rady Narodowej m. Łodzi. Od roku 1978 był członkiem Rady Naukowej przy Wyższej Oficerskiej Szkole Samochodowej im. gen W. Waszkiewicza w Pile, a od 1980 roku – Rady Naukowej Instytutu Elektroenergetyki Politechniki Częstochowskiej.

W latach 1975-1980 był członkiem Sekcji Problemów Elektrotechniki i Elektroniki Rady Naukowej Przemysłowego Instytutu Motoryzacji w Warszawie, w latach 1957-1960 doradcą naukowym ds. Elektrotechniki Samochodowej w FSC Starachowicach. W latach 1970-72 był doradcą naukowym Zakładów Elektrotechnicznych „Warel" w Warszawie. Był ponadto kierownikiem kilkunastu prac naukowo-badawczych, których wyniki zostały wdrożone w przemyśle.

Prof. Z. Pomykalski przygotował i prowadził od roku 1949 na Wydziale Mechanicznym PŁ wykład z Elektrotechniki Samochodowej. Opracował i uruchomił również laboratorium z tego przedmiotu. W roku 1954 przygotował wykład z pomiarów wielkości nieelektrycznych metodami elektrycznymi. Te dwa wykłady i związane z nimi laboratoria były osiągnięciami w pełni innowacyjnymi na Wydziale.

W dorobku naukowym i publikacyjnym prof. Z. Pomykalskiego zwraca uwagę podręcznik akademicki „Elektrotechnika Samochodów" oraz skrypt „Elektrotechnika Samochodowa", jak również opracowany pod Jego kierunkiem skrypt „Laboratorium Elektrotechniki Samochodowej". Wszystkie te tytuły wypełniły dotkliwą lukę w piśmiennictwie technicznym w kraju.

Prof. Z. Pomykalski stworzył pewnego rodzaju szkołę naukową, skupiając wokół siebie wielu zdolnych i ambitnych młodych ludzi. Dla swoich współpracowników był nie tylko nauczycielem naukowcem, ale także przyjacielem. Zaszczepiał młodym umysłom bakcyla pracy naukowej, a także wdrażał kodeks postępowania moralnego. Często powtarzał, że „słowa uczą, ale czyny pociągają". Był świetnym humanistą, co wielokrotnie znajdowało wyraz w Jego działalności naukowej, technicznej, dydaktycznej i organizacyjnej.

Podczas kilkakrotnych staży w uczelniach zagranicznych w Politechnikach: w Leningradzie, Karl-Marx-Stadt, Ilmenau, Pradze, Bratysławie oraz Uniwersytetach Technicznych: Drezno, Budapeszt, prof. Z. Pomykalski wygłosił szereg prelekcji na temat macierzystej Uczelni.
Prof. Z. Pomykalski w ciągu 40-letniej działalności w Politechnice Łódzkiej piastował szereg odpowiedzialnych funkcji zarówno ogólnouczelnianych jak i wydziałowych. W latach 60. pełnił funkcję Prodziekana, a w latach 1969-1973 funkcję Dziekana Wydziału Elektrycznego. W czasie Jego kadencji nastąpiła reorganizacja Wydziału, na którym w miejsce Katedr powołano Instytuty i zostały opracowane nowe programy nauczania dostosowane do nowej struktury Wydziału. Osobistym osiągnięciem prof. Z. Pomykalskiego było opracowanie założeń technicznych i ekonomicznych rozbudowy Wydziału.

W latach 1970-1987 był zastępcą dyrektora Instytutu Podstaw Elektrotechniki. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej oraz członkiem Stowarzyszenia Elektryków Polskich.

Za swoją działalność prof. Zdzisław Pomykalski otrzymał 5 indywidualnych i 1 zespołową nagrodę Ministra Szkolnictwa Wyższego oraz 35 nagród Rektora za działalność naukową, dydaktyczno-wychowawczą i organizacyjną. Z otrzymanych odznaczeń wyróżnić należy: Krzyż Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej i tytuł Honorowy Zasłużony Nauczyciel PRL.

24 listopada 2000 r. odszedł od nas Człowiek wielkiej pasji naukowej i technicznej, wybitny humanista, serdeczny przyjaciel.

Image

Doc. dr hab. inż. Mirosław Roszkowski (1918-1997)

Docent dr hab. inż. Mirosław Roszkowski urodził się 14 listopada 1918 w Saratowie. Maturę uzyskał w 1935 roku w Łodzi. Studia rozpoczął na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej w 1936 roku, przerwane następnie przez drugą wojnę światową.

W czasie okupacji uczestniczył w walce z okupantem w szeregach Narodowych Sił Zbrojnych. W latach 1944-1945 odbył kampanię frontową, przebywając wraz z Pierwszą Armią Ludowego Wojska Polskiego szlak od Warszawy do Kołobrzegu otrzymując cztery odznaczenia bojowe i wojskowe.

Po zakończeniu wojny podjął studia na Politechnice Łódzkiej na Wydziale Mechanicznym, który ukończył w 1949 roku uzyskując dyplom magistra inżyniera mechanika. Pracę naukową i dydaktyczno-wychowawczą rozpoczął na Politechnice Łódzkiej już w 1947 roku, początkowo w Katedrze Matematyki, a następnie w Katedrze Podstaw Konstrukcji Maszyn Wydziału Elektrycznego, gdzie pracował od 1954 roku na stanowisku adiunkta. Równocześnie był zatrudniony w Przemysłowym Instytucie Techniki Cieplnej w Łodzi, jako Kierownik Pracowni Turbin Gazowych. Brał udział między innymi w projektowaniu pierwszej polskiej turbiny gazowej. W roku 1959 przechodzi do Zakładu Teorii Mechanizmów Maszyn na Wydziale Mechanicznym.

W 1962 roku uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych. Prace Jego rozszerzają hydrodynamiczną teorię łożysk ślizgowych, co pozwoliło na rozwiązanie szeregu problemów w dynamice maszyn wirnikowych.

W latach 1970-1980 pełnił funkcję zastępcy kierownika Zespołu Teorii Mechanizmów i Maszyn w Instytucie Mechaniki Stosowanej. Od roku 1981 aż do czasu przejścia na emeryturę pełnił funkcję kierownika Zespołu TMM.

Docent dr hab. inż. Mirosław Roszkowski zmarł 9 listopada 1997 roku w Łodzi.

Dorobek naukowy Doc. Mirosława Roszkowskiego obejmuje kilkadziesiąt artykułów naukowych i prac badawczych. Jest autorem i współautorem trzech książek z zakresu problemów sterowania automatycznego maszyn, przy czym jest współtwórcą tego kierunku badań w Politechnice Łódzkiej. Nie mniej bogaty był Jego dorobek dydaktyczno-wychowawczy. Już na stanowisku docenta był współtwórcą kierunków dydaktycznych, programów i metod dydaktycznych w zakresie Teorii Maszyn i Regulacji Automatycznej oraz Podstaw Automatyki. Szczególny dorobek w tej dziedzinie stanowią książki: ‘Podstawy Automatyki dla Mechaników” oraz „Teoria Sterowania Automatycznego”. Wypromował kilku doktorów nauk technicznych.

Był współtwórcą powołanego na Wydziale Mechanicznym Studium Doktoranckiego w zakresie dynamiki i automatyki maszyn. Za tę działalność został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Edukacji Narodowej. Nagrodzony został również w 1984 roku Nagrodą indywidualną Drugiego stopnia Ministra Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki.

Po przejściu na emeryturę Doc. Mirosław Roszkowski prowadził aktywną działalność publicystyczną. Jego artykuły i eseje zawierają głębokie myśli filozoficzne, moralne i chrześcijańskie pełne troski o kulturę, dobro i człowieczeństwo.

Doc. dr hab. inż. Mirosław Roszkowski pozostaje w naszej pamięci jako niezwykle szlachetny człowiek, dociekliwy i sumienny badacz, przyjaciel młodzieży i nieodżałowany kolega.
 

Image

Prof. dr inż. Mieczysław Serwiński (1918-1999)

Mieczysław Serwiński urodził się 28 kwietnia 1918 roku w Zakrzewie w województwie Płockim. Jest absolwentem Wydziału Chemicznego Politechniki Warszawskiej. We wrześniu 1945 r. rozpoczął pracę w nowo utworzonej Politechnice Łódzkiej. Tutaj przeszedł wszystkie szczeble kariery nauczyciela akademickiego od starszego asystenta (1945 r.) do profesora zwyczajnego (1968 r.). Stopień naukowy doktora nauk technicznych nadała Mu Rada Wydziału Chemicznego Politechniki Łódzkiej po obronie pracy z zakresu chemii fizycznej promowanej przez profesor Alicję Dorabialską. 

W latach 1946-51 kierował Katedrą Maszynoznawstwa Chemicznego na Wydziale Chemicznym, a w latach 1951-69 organizował i kierował Katedrą Inżynierii i Aparatury Chemicznej na Wydziale Chemii Spożywczej. 

Był współtwórcą i dziekanem tego wydziału w latach 1952-56 oraz 1960-62. Przez wiele lat był we władzach Politechniki, najpierw jako prorektor (w latach 1962-68), a później (1968-75) jako rektor. Jednocześnie był przewodniczącym Kolegium Rektorów Łódzkich Uczelni. Przez siedemnaście lat był dyrektorem Instytutu Inżynierii Chemicznej, który współtworzył w 1970 r. 

Był także aktywnym społecznikiem, przez 8 lat jako Przewodniczący Rady Narodowej, a przez 14 lat jako poseł na Sejm. 

Pionierska działalność prof. Serwińskiego zaowocowała powstaniem w Łodzi w latach 40-tych od podstaw inżynierii chemicznej, początkowo w ramach Wydziałów: Chemicznego i Chemii Spożywczej, później Instytutu Inżynierii Chemicznej na prawach wydziału. Ukoronowaniem tej działalności było utworzenie w 1992 r. Wydziału Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska. 

Profesor wypromował 22 doktorów, z których wielu to dziś profesorowie o międzynarodowym autorytecie naukowym. Dorobek naukowy prof. Serwińskiego obejmuje kilkadziesiąt publikacji w czasopismach naukowych, a także kilkanaście książek i podręczników akademickich z zakresu inżynierii chemicznej i procesowej. 

Działalność naukowa i organizacyjna profesora Mieczysława Serwińskiego jako dziekana i rektora uhonorowana została nagrodą Sekretarza Naukowego Polskiej Akademii Nauk, czterema nagrodami Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz Nagrodą Naukową miasta Łodzi. Był odznaczony Krzyżem Oficerskim OOP oraz innymi wysokimi odznaczeniami państwowymi. 

Ponad 50-letnia aktywność zawodowa wyróżniająca się bogatym dorobkiem naukowym, edytorskim oraz wychowawczym, szeroka działalność społeczna owocnie spożytkowana dla rozwoju Politechniki Łódzkiej stawia Mieczysława Serwińskiego wśród jej najbardziej zasłużonych profesorów. W uznaniu tych zasług otrzymał w 1995 r. tytuł Doktora Honoris Causa PŁ. Wcześniej, bo w 1977 r. godność tę nadał prof. Serwińskiemu Uniwersytet Strathclyde w Glasgow (Wielka Brytania).

Mimo formalnego przejścia na emeryturę w 1987 r. Prof. Serwiński nadal intensywnie pracował prowadząc wykłady i seminaria, był konsultantem przy realizacji tematów badawczych, zawsze chętnie służył swoim doświadczeniem i autorytetem przy podejmowaniu decyzji na Radach Wydziału i innych gremiach. 

Te skrótowo wymienione osiągnięcia Profesora są wynikiem wieloletniego, niestrudzonego poświęcenia jego czasu, serca i umysłu dla nauki, własnej uczelni, dla miasta i społeczeństwa. Profesora Mieczysława Serwińskiego cechowała wyjątkowa życzliwość dla ludzi, zrozumienie ich potrzeb i bolączek oraz gotowość niesienia pomocy. 

Profesor Serwiński zmarł po długiej i ciężkiej chorobie 30 lipca 1999 r.
 

Profesor Hipolit Sobolewski
(1911-1997)

Profesor Hipolit Sobolewski urodził się w dniu 6 października 1911 r. w Janowie, powiat Sokółka, woj. białostockie, w rodzinie chłopskiej. Szkołę Powszechną ukończył w Janowie, a Gimnazjum w Białymstoku w 1931 r. W tymże 1931 r. wstąpił na Wydział Mechaniczny Politechniki Warszawskiej. Studia ukończył w grudniu 1936 r.

Od stycznia 1937 r. do wybuchu wojny, z roczną przerwą na służbę wojskową, pracował jako konstruktor parowozów w Zakładach H. Cegielski w Poznaniu.

W październiku 1939 r. powrócił do Janowa i objął stanowisko nauczyciela matematyki i fizyki w polskiej szkole średniej w Janowie.
Od 1941 r. w okresie okupacji niemieckiej, pracował na roli oraz brał udział w tajnym nauczaniu w zakresie szkoły średniej.
Po wyzwoleniu, od sierpnia 1944 r. pracował jako Dyrektor Gimnazjum w Janowie, a następnie w Wojewódzkim Wydziale Przemysłowym w Białymstoku.

Od 1 czerwca 1945 r. pracował w Centralnym Biurze Konstrukcyjnym Przemysłu Taboru Kolejowego w Poznaniu. Od listopada 1946 r. dojeżdżając z Poznania, pracował jako starszy asystent w Katedrze Parowozów i Silników Parowych Politechniki Łódzkiej, a w roku akademickim 1947/48 prowadził wykład z przedmiotu „Dynamika pojazdów szynowych” Od 15 lutego 1948 r., po odejściu z Politechniki Łódzkiej prof. K. Zembrzuskiego, prof. H. Sobolewski w charakterze z-cy profesora został kierownikiem Katedry i Zakładu Parowozów i Silników Parowych. W 1950 r. uzyskuje nominacje na profesora nadzwyczajnego.

Po zlikwidowaniu w roku akademickim 1952/53 specjalności „Pojazdy szynowe” profesor H. Sobolewski przeniósł się do Warszawy na Wydział Komunikacji Politechniki Warszawskiej, gdzie prowadził wykłady z dziedziny pojazdów szynowych oraz zorganizował Katedrę Pojazdów Szynowych, którą kierował do czasu likwidacji Wydziału.

Profesor H. Sobolewski, dojeżdżając z Warszawy, prowadził w Politechnice Łódzkiej wykłady do 31 stycznia 1956 r., w tym do 1954 r. na pełnym etacie, a później na pół etatu.

Pracując w Politechnice Warszawskiej prof. H. Sobolewski nie zaprzestał współpracy z Centralnym Biurem Konstrukcyjnym Taboru Kolejowego w Poznaniu oraz z Centralnym Ośrodkiem Badań i Rozwoju Techniki Kolejnictwa w Warszawie.

Po przejściu w 1976 r. w stan spoczynku nie zaprzestał działalności naukowej. Do istotnych osiągnięć profesora H. Sobolewskiego należy zaliczyć rozwinięcie, po raz pierwszy w Polsce, zagadnień dynamiki pojazdów szynowych. Z tego zakresu opublikował szereg artykułów oraz wydał dwa podręczniki. Jest także autorem obszernej monografii pt. „Konstrukcje i projektowanie parowozów”.

Profesor Hipolit Sobolewski zmarł 21 kwietnia 1997 roku.
 

Image

Prof. dr hab. inż. Adam Sroczyński (1910-2008)

Profesor Adam Sroczyński urodził się 30 grudnia 1910 roku w Poznaniu. Dyplom magistra inżyniera chemika uzyskał na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej (1935). Bezpośrednio po studiach związał się zawodowo z przemysłem ziemniaczanym, pełniąc kolejno funkcje dyrektora Wytwórni Przemysłu Ziemniaczanego we Wronkach, Luboniu, Kątach Wrocławskich i Namysłowie. W okresie II wojny światowej pracował w polskim Zakładzie Cukierniczym w Jarosławiu oraz w Cukrowni Przeworsk. Po zniszczeniach wojennych, dzięki ogromnemu zaangażowaniu, odbudował dwa spośród wymienionych zakładów i uruchomił w nich produkcję.

Działalność dydaktyczną i naukową rozpoczął w 1948 roku, w Uniwersytecie Wrocławskim, którą następnie kontynuował w Politechnice Wrocławskiej i w Wyższej Szkole Rolniczej we Wrocławiu, gdzie w 1952 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych.

W marcu 1954 roku dr inż. Adam Sroczyński rozpoczął 25-letnią owocną pracę naukową i dydaktyczną na Wydziale Chemii Spożywczej Politechniki Łódzkiej. Tutaj zorganizował Zakład Technologii Krochmalu i Syropu (obecnie Zakład Technologii Skrobi i Cukiernictwa), którym kierował aż do przejścia na emeryturę. W latach 1958-1960 oraz 1964-1970 był prodziekanem tego Wydziału oraz seniorem budowy nowego pawilonu. W 1971 roku Rada Państwa nadała Mu tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, zaś w 1983 roku profesora zwyczajnego. W dowód uznania wybitnych osiągnięć naukowych w zakresie chemii i technologii węglowodanów w 1995 roku Profesor otrzymał tytuł doktora honoris causa Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Dorobek naukowy Profesora obejmuje łącznie 98 artykułów oryginalnych, 2 książki monograficzne oraz 15 patentów.

Prof. Adam Sroczyński jest twórcą szkoły naukowej chemii i technologii skrobi w Politechnice Łódzkiej, uznanym autorytetem w tej specjalności, także poza granicami Polski. Wypromował 12 doktorów nauk technicznych. Za osiągnięcia naukowe, dydaktyczne i organizacyjne prof. dr inż. Adam Sroczyński był wielokrotnie odznaczany, między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką Zasłużony Nauczyciel PRL oraz odznaczeniami resortowymi.

Profesor dr hab. inż. Adam Sroczyński był członkiem Komitetu Technologii i Chemii Żywności PAN, jednocześnie przewodniczył przez kilkanaście lat Sekcji Technologii Węglowodanów. Był także współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Technologów Żywności. Bardzo wysoko oceniana jest aktywność Profesora we współpracy naukowo-badawczej z przemysłem, a zwłaszcza z przemysłem ziemniaczanym i cukierniczym. W uznaniu zasług na tym polu w 1988 roku prof. dr hab. inż. Adam Sroczyński został wybrany honorowym przewodniczącym Rady Naukowej Centralnego Laboratorium Przemysłu Ziemniaczanego oraz Centralnego Laboratorium Przemysłu Koncentratów Spożywczych.

Pamiętamy Go jako doskonałego organizatora, niezwykle energicznego oraz dociekliwego inżyniera-badacza, zaangażowanego nauczyciela i wychowawcę młodzieży akademickiej oraz młodej kadry naukowej. Profesor Adam Sroczyński zmarł 17 października 2008 roku.

Image

Profesor Bogumił Staniszewski (1924-1995)

Bogumił Staniszewski urodził się 18 kwietnia 1924 r. w Warszawie. W 1939 r. ukończył 6 Państwowe Gimnazjum im. T. Rejtana. W czasie wojny, po ukończeniu w 1942 r. Państwowej Szkoły Techniczno-Mechanicznej, wstąpił do Państwowej Wyższej Szkoły Technicznej w Warszawie na Wydział Mechaniczny. Wywieziony po Powstaniu Warszawskim na przymusowe roboty do Niemiec, po powrocie (lipiec 1945 r.) kontynuował studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej, którą ukończył w 1947 r.

W październiku 1946 r. podjął pracę nauczyciela akademickiego, początkowo na Politechnice Łódzkiej (lata 1947-1949), a następnie na Politechnice Warszawskiej (lata 1949-1990). Pracując pod kierunkiem prof. Bohdana Stefanowskiego, uzyskał w 1957 r. stopień doktora nauk technicznych. W 1960 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego, w 1966 r. tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a profesora zwyczajnego w 1971 r. Został członkiem Akademii Nauk: korespondentem w 1969 r., rzeczywistym w 1980 r. Pełnił szereg funkcji w Uczelni: kierownika Zakładu Termodynamiki (1961-1968), prorektora Politechniki Warszawskiej (1969-1973), dyrektora Instytutu Techniki Cieplnej (1968-1990).

Działalność naukowa Profesora koncentrowała się głównie na szeroko rozumianej termodynamice, wymianie ciepła teoretycznej i doświadczalnej, chłodnictwie oraz energetyce przemysłowej i niekonwencjonalnej. Profesor Staniszewski był również ekspertem ONZ do spraw energetyki.

Łącznie opublikował około 200 oryginalnych prac naukowych. Był autorem licznych książek monograficznych oraz podręczników akademickich.
W trakcie wieloletniej działalności dydaktycznej prowadził różnorodne zajęcia i wykłady. Wypromował 20 doktorów.

Profesor Bogumił Staniszewski działał na wielu płaszczyznach. Był wieloletnim przewodniczącym Komitetu Termodynamiki i Spalania Polskiej Akademii Nauk, redaktorem naczelnym „Archiwum Termodynamiki” oraz członkiem rzeczywistym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Zasiadał w radach naukowych wielu instytucji. Był wieloletnim członkiem CKK, a następnie CK do stopni i Tytułów Naukowych. Był recenzentem dużej liczby prac doktorskich, habilitacyjnych i wniosków o tytuł profesora.

W uznaniu zasług otrzymał godność doktora honoris causa Politechniki Łódzkiej. Został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz innymi odznaczeniami. Był wielokrotnie nagradzany nagrodami Ministra Edukacji Narodowej i Sekretarza PAN.

Zmarł 23 maja 1995 r. na Florydzie.

Pozostał w naszej pamięci jako Człowiek o wielkiej otwartości, kulturze i pogodzie ducha.
 

Image

Profesor Czesław Strumiłło
(1930-2018)

Prof. dr hab. inż. Czesław Strumiłło urodził się 17 lutego 1930 roku w Wilnie. Studia wyższe na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej ukończył w 1952 roku. W roku 1951, jeszcze jako student, przyjął propozycję profesora Mieczysława Serwińskiego objęcia funkcji zastępcy asystenta w Katedrze Inżynierii i Aparatury Chemicznej. Na Politechnice Łódzkiej przeszedł wszystkie szczeble kariery akademickiej do rektora włącznie. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1960 roku, doktora habilitowanego w 1966 roku, tytuł profesora nadzwyczajnego w 1974 roku, a zwyczajnego w 1981 roku. W roku 1951 rozpoczął pracę naukową i dydaktyczną na Politechnice Łódzkiej w Katedrze Inżynierii i Aparatury Chemicznej. W latach 1961-1962 był stypendystą British Council, zaś w latach 1981-1982 British Royal Society.

Od końca lat sześćdziesiątych rozwijał wraz ze współpracownikami badania w zakresie teorii i techniki suszenia. Specjalnością naukową Profesora była inżynieria chemiczna i procesowa: transport ciepła i masy w procesach absorpcji, fluidyzacji i suszenia (teoria, wdrożenia); nowe mechanizmy procesu suszenia w układach dyspersyjnych (skala laboratoryjna i przemysłowa); kinetyka suszenia i degradacji biomateriałów. Pod Jego kierunkiem ukształtował się zespół naukowy o czołowej pozycji w dziedzinie suszenia w kraju i o uznanym autorytecie międzynarodowym, mający znaczący wkład w rozwój badań suszarniczych. Jako profesor wizytujący wygłaszał wykłady w ośrodkach naukowych w Wielkiej Brytanii, RFN, Brazylii, Australii, Nowej Zelandii, we Włoszech, Norwegii, Chinach, Egipcie, Czechosłowacji, Białorusi i Kanadzie.

Prof. Cz. Strumiłło będąc kierownikiem zawsze starał się otwierać drogę do awansów naukowych młodym członkom swego zespołu, wysyłając ich na staże do dobrych ośrodków naukowych w świecie. Był członkiem rad redakcyjnych wielu czasopism zagranicznych. Prowadził aktywną działalność organizacyjną w zakresie nauki i dydaktyki.

W latach 1984-1987 był prorektorem, a następnie w latach 1987-1990 rektorem Politechniki Łódzkiej, w latach 1993-1999 był dziekanem Wydziału Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska.

W latach 1990-1996 dwukrotnie był członkiem Komitetu Badań Naukowych, a w kadencji 1993-1996 przewodniczył Komisji Badań Stosowanych oraz był wiceprzewodniczącym KBN. Był ekspertem Ministra Edukacji Narodowej, wiceprezesem Łódzkiego Oddziału PAN, delegatem Polski do Drying Working Party oraz do Science Advisory Committee European Federation of Chemical Engineering. Był wiceprzewodniczącym Komitetu Inżynierii Chemicznej i Procesowej PAN oraz członkiem wielu rad naukowych. Przewodniczył Polskim Misjom Naukowym w Japonii, RFN i Korei Płd. oraz uczestniczył w takiej misji w Wielkiej Brytanii w 1988 roku. W 1989 roku wybrany został na członka korespondenta, a w 2002 roku na członka rzeczywistego PAN.

W okresie kadencji Rektora Czesława Strumiłło pięciokrotnie zwiększano fundusze na zakup aparatury badawczej, co pozwoliło na zakup nowoczesnej aparatury badawczej. Przeprowadzono także poważne prace remontowe sieci elektrycznej, instalacji grzewczej oraz ogólnobudowlane w domach studenckich i pawilonach dydaktycznych.

Dorobek naukowy Profesora Strumiłło obejmuje autorstwo i współautorstwo 7 książek, ponad 250 publikacji w czasopismach i materiałach z konferencji naukowych, wiele wydawnictw monograficznych i rozdziałów w książkach. Był promotorem 15 przewodów doktorskich. Spośród wypromowanych doktorów pięciu uzyskało stopień doktora habilitowanego, a sześciu tytuł profesora.

W 1994 roku Profesor Czesław Strumiłło został laureatem międzynarodowej nagrody Award for Excellence in Drying Research, a w 1996 Nagrody Naukowej Miasta Łodzi. Odznaczony był m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem Edukacji Narodowej. W 1989 roku otrzymał godność i tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Strathclyde w Glasgow, w 2000 roku Politechniki Łódzkiej, a w 2001 West Hungarian University.

Profesor Czesław Strumiłło zmarł w Łodzi w dniu 30 września 2018 roku.
 

Image

Profesor Marian Suchar
(1930-2012)

Prof. dr hab. Marian Suchar urodził się 31 października 1930 roku. Studiował na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku Mechanika, w specjalności Zastosowania Techniczne Matematyki i w 1954 roku uzyskał dyplom magistra matematyki. Następnie podjął pracę w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN w pracowni Teorii Sprężystości. Stopień naukowy doktora nauk technicznych otrzymał w 1959 roku. Stopień doktora habilitowanego w zakresie mechaniki teoretycznej i stosowanej uzyskał w 1964 roku i w 1973 roku, w wieku 43 lat, uzyskał tytuł naukowy profesora nauk technicznych.

Badania naukowe prof. M. Suchara koncentrowały się na matematycznej teorii sprężystości i termosprężystości. Tematyka Jego prac naukowych obejmuje teorię sprężystości ciał anizotropowych, mikropolarną teorię sprężystości, teorię anizotropowych dźwigarów powierzchniowych, mechanikę ośrodków niejednorodnych (kompozytów) oraz termomechanikę. Jego dorobek stanowi kilkadziesiąt rozpraw, artykułów i komunikatów oraz opracowań naukowych, w tym 32 prace oryginalne. Był promotorem 5 zakończonych rozpraw doktorskich.
Od 1960 roku związany był z Politechniką Łódzką. Na Wydziale Budownictwa zorganizował Katedrę Mechaniki Teoretycznej i w latach 1966-1970 pełnił funkcję jej kierownika. Przez kolejne lata Katedra zmieniała swoją nazwę i formę organizacyjną aż do obecnej Katedry Mechaniki Materiałów, ale jej Kierownikiem nieprzerwanie do roku 2001 był profesor Marian Suchar. Był przełożonym sprawiedliwym, obiektywnym w ocenach, wymagającym dla siebie i innych.

Nie do przecenienia jest działalność organizacyjna Profesora w macierzystej uczelni. W kolejnych kadencjach, w latach 1970-1973, 1976-1979 i 1986-1989 Profesor był dyrektorem Instytutu Inżynierii Budowlanej na Wydziale Budownictwa Politechniki Łódzkiej. W kadencji 1965-1968 był prodziekanem ds. nauki, a w okresach 1968-1973 i 1987-1993 dziekanem obecnego Wydziału Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska PŁ. W kadencji 1978-1981 sprawował funkcję prorektora ds. nauki Politechniki Łódzkiej.

Profesor Marian Suchar był członkiem Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej od 1958 roku. W okresie XIII kadencji był zastępcą członka Zarządu Głównego. W Oddziale Łódzkim pełnił funkcję wiceprzewodniczącego przez dwie kadencje (1967-1973), a następnie przez trzy kadencje przewodniczącego Oddziału (1973-1976 i 1988-1992). Za wkład w rozwój mechaniki i działalność na rzecz Towarzystwa XXXII Zjazd Delegatów PTMTS w 2007 roku nadał prof. Marianowi Sucharowi godność Członka Honorowego. Uroczystość wręczenia Profesorowi tego tytułu odbyła się 25 czerwca 2007 roku w Warszawie na posiedzeniu plenarnym Zarządu Głównego PTMTS.

Od 1980 roku był członkiem zwyczajnym Łódzkiego Towarzystwa Naukowego. Ponadto był członkiem Komitetu Mechaniki PAN, Komisji Nauk Technicznych przy Prezydium Oddziału Łódzkiego PAN oraz członkiem Rady Naukowej przy Prezydium w Łodzi.

Działalność naukowa, dydaktyczna i organizacyjna Profesora znalazła uznanie w postaci wielu nagród i odznaczeń. Odznaczony Krzyżami: Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

Profesor Marian Suchar był człowiekiem wielkiego formatu o wielkiej skromności. Jego ogromny autorytet w środowisku akademickim zbudowany był na jego wiedzy, szlachetności, prawości i pracowitości.

Profesor Marian Suchar zmarł 20 sierpnia 2012 roku w Łodzi.
 

Image

Dr inż. Tadeusz Sulikowski
(1930-2006)

Dr inż. Tadeusz Sulikowski urodził się 15 września 1930 roku w Łodzi. Studia ukończył na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej w 1952 roku, otrzymując dyplom magistra inżyniera. W 1965 roku obronił na Wydziale Włókienniczym pracę doktorską z zakresu teorii mechanizmów, uzyskując stopień naukowy doktora nauk technicznych.

Całe swoje życie zawodowe dr inż. Tadeusz Sulikowski związał z Katedrą Mechaniki Technicznej Politechniki Łódzkiej. Pracę rozpoczął jeszcze jako student w 1951 roku na stanowisku zastępcy asystenta. W 1952 roku obejmuje stanowisko asystenta, zaś cztery lata później zostaje starszym asystentem. Po uzyskaniu doktoratu awansuje w 1965 roku na stanowisko adiunkta. Od 1970 roku pracuje w Instytucie Maszyn i Urządzeń Włókienniczych, w którego skład weszła nasza Katedra, przechodząc w 1981 roku na stanowisko starszego wykładowcy. Na tym stanowisku pracował do momentu przejścia na emeryturę w 1995 roku. Jednak przejście dr. inż. Sulikowskiego na emeryturę nie było równoznaczne z zerwaniem kontaktów z Politechniką Łódzką i macierzystą jednostką. W dalszym ciągu prowadził zajęcia dydaktyczne w Instytucie, zaś od 1999 roku do roku ubiegłego w reaktywowanej Katedrze Mechaniki Technicznej. Nawet, gdy w ubiegłym roku zdrowie nie pozwoliło Mu prowadzić dalej zajęć ze studentami, nie zerwał kontaktu z naszą Katedrą do ostatnich dni swojego życia.

Życie zawodowe dr. inż. Tadeusza Sulikowskiego to przede wszystkim działalność dydaktyczna na naszym Wydziale. Temu zajęciu, a więc pracy z młodzieżą, ze studentami wchodzącymi w dorosłe życie poświęcał się bez reszty, nie szczędząc ani czasu, ani wysiłku, ani własnego zdrowia. Namacalnym dowodem Jego zaangażowania i sukcesów w tym obszarze są liczne tytuły najlepszego wykładowcy i dydaktyka przyznawane Mu przez pokolenia społeczności studenckiej naszego Wydziału. Jakże często staje mi przed oczami następująca scena: po jednej stronie biurka siedzi nieco wystraszony student, po drugiej – zawsze cierpliwy i wyrozumiały dr Sulikowski, tłumaczący cierpliwie swojemu słuchaczowi, najczęściej z sukcesem, zawiłości lub oczywistości mechaniki. Mechaniki, którą wkładał do głów swoich studentów przez bez mała 55 lat swojej aktywności zawodowej.

Poza działalnością dydaktyczną dr inż. Tadeusz Sulikowski pełnił również szereg funkcji społecznych, głównie w Związku Nauczycielstwa Polskiego na Politechnice Łódzkiej.

W uznaniu swoich zasług został odznaczony: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką ZNP, Honorową Odznaką miasta Łodzi, Odznaką Zasłużony dla Politechniki Łódzkiej oraz licznymi nagrodami Rektora PŁ za osiągnięcia dydaktyczne.

Odchodząc od nas w dniu 16 czerwca 2006 roku doktor Sulikowski zostawił swoich studentów, których zawsze traktował z pełną życzliwością i wyrozumiałością. Zostawił również swoich przyjaciół i kolegów z Katedry Mechaniki Technicznej, dla których miał zawsze czas na dyskusje, którym chętnie służył radą i pomocą. Będzie nam Go brakowało, ale świadomość, że patrzy na nas z góry i dalej stara nam się pomagać będzie dla nas podporą na tym nie najłatwiejszym ze światów.
 

Image

Prof. dr hab. inż. Zbigniew Szałkowski
(1924-2000)

Zbigniew Szałkowski urodził się w 1924 roku w Grudziądzu. Studia na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego rozpoczął w 1945 roku, uzyskując w 1949 roku dyplom magistra inżyniera rolnictwa. W 1951 roku uzyskał stopień naukowy doktora rolnictwa, nadany przez Radę Wydziału Rolniczo-Leśnego Uniwersytetu Poznańskiego. Pracę w Politechnice Łódzkiej na Wydziale Włókienniczym rozpoczął w 1955 roku, organizując Zakład Roszarnictwa przy Katedrze Przędzalnictwa Włókien Łykowych. W latach 1964-1969 pełnił funkcję prodziekana ds. dydaktyki na Wydziale Włókienniczym. W roku 1961 zdobył stopień naukowy doktora habilitowanego, nadany mu przez Radę Wydziału Włókienniczego Politechniki Łódzkiej. Tytuł profesora nadzwyczajnego nauk technicznych uzyskał w 1969 roku a profesora zwyczajnego w 1984 roku. Od września 1970 roku przez 10 lat był dyrektorem Instytutu Metrologii, Włóknin i Odzieżownictwa Politechniki Łódzkiej, który powstał w ramach ogólnopolskiej reorganizacji szkolnictwa wyższego poprzez połączenie trzech Katedr Wydziału Włókienniczego. Jako dyrektor Instytutu kierował Zespołem Włóknin, który skupiał się na badaniach struktury włóknin klejonych i igłowanych. W tym zakresie tematycznym wykonano 7 prac doktorskich i jedną pracę habilitacyjną. W 1980 roku został dyrektorem Instytutu Krajowych Włókien Naturalnych w Poznaniu.

Prof. dr hab. inż. Zbigniew Szałkowski był wybitnym włókiennikiem z zakresu technologii naturalnych surowców włókienniczych i technologii włóknin. Na Jego dorobek naukowy składa się ponad 140 publikacji. Jest także twórcą względnie współtwórcą 14 patentów i wzorów użytkowych. Jako znawca tematyki włókienniczej odegrał znaczącą rolę w rozwoju nowych technologii, które w znacznym stopniu przyczyniły się do rozwoju przemysłu włókienniczego w Łodzi. Będąc cenionym wykładowcą rozbudził zamiłowanie do pracy naukowej wśród wielu swoich studentów, dziś cenionych pracowników naukowych w kraju i za granicą.

Prof. dr hab. inż. Zbigniew Szałkowski był członkiem, a także przewodniczącym szeregu rad naukowych, jednostek naukowo-badawczych przemysłu włókienniczego. W latach 1982-1990 pełnił funkcję przewodniczącego oddziału SWP w Poznaniu. W uznaniu zasług odznaczony został licznymi odznaczeniami wojennymi, państwowymi i branżowymi.

Profesor Zbigniew Szałkowski zmarł w roku 2000 przeżywszy 76 lat.
 

Image

Profesor Janusz Szosland
(1925-2015)

Prof. dr hab. inż. Janusz Szosland ur. 16.01.1925, zm. 01.01.2015, studia: na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Łódzkiego (1945/46), od 1945 na Wydziale Mechanicznym i z kolei na Wydziale Włókienniczym Politechniki Łódzkiej – mgr inż. włókiennik z wyróżnieniem (1952); stopnie naukowe: dr nt. (1962) i dr hab. (1966); tytuły naukowe: prof. nadzw. (1973), prof. zw. (1986). Praca w Politechnice Łódzkiej (01.1950-10.2000) na Wydziale Włókienniczym: kierownik Katedry Tkactwa (1967-70), dyrektor Instytutu Mechanicznej Technologii Włókna (1970-95), trzykrotnie dziekan Wydziału Włókienniczego (1969-75), przez 45 lat kierownik specjalizacji Tkactwo (1080 absolwentów); praca poza Politechniką Łódzką: asystent, st. asystent, doradca naukowy w Głównym Instytucie Włókiennictwa w Łodzi (1950-51 i 1958-59), prac. naukowo-dydaktyczny na Wydziale Włókienniczym w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Łodzi (1952-55), adiunkt, wykładowca na Wydziale Włókienniczym Szkoły Inżynierskiej w Częstochowie (1952-55), wykładowca PWSSP w Łodzi (1957-60); autor: podręcznika Podstawy Budowy i Technologii Tkanin (5 wydań), 7 monografii książkowych, 2 przekłady, współautor: Podstaw Mechanicznej Technologii Tekstyliów (1987), 5 skryptów, Poradnika Inżyniera - Włókiennictwo i innych; wykreował specjalność Architektura Tekstyliów. Autor 11 monografii, 165 artykułów, ponad 120 referatów. Obszary działalności naukowej: mechanika i metrologia techniczna procesów oraz tekstyliów; budowa krosien, aparatury badawczej, struktura tkanin. Organizator ponad 35 konferencji nauk. i naukowo-technicznych; kierownik i współwykonawca fundamentalnych dla włókiennictwa tematów badawczych: w ramach projektów CPBR, KBN, MEN, COPERNICUS, INCOCOPERNICUS. Ważniejsze osiągnięcia: optymalizacja kinetyki tkania, mechanika nitek, dynamiczna kwalitologia tekstyliów, wirtualne modelowanie tekstyliów, wieloprzesmykowe rotacyjne formowanie struktur tkanych; wdrożenia: reostaty tkane, siatkobetony, odzież pneumatyczna, przekształcenie krosien klasycznych w pneumatyczne. Promotor 23 prac doktorskich., z których 7 osób zostało profesorami oraz 2 dr hc PŁ.

Członkostwo w gremiach pozawydziałowych: Akademia Inżynierska w Polsce – członek założyciel 1992, członek honorowy 2004, PAN – członek Rady Oddziału OŁ PAN (1993), przew. Komisji Naukowej ds. Włókiennictwa (1933–2006), kreator Centrum Naukowego Włókiennictwa (1996-2005), kreator i redaktor naczelny Biblioteki Monografii Naukowych – Włókiennictwo (1998-2005), Łódzkie Towarzystwo Naukowe: członek (1978), członek honorowy (2004), KBM PAN – członek (1987-2001), członek: CK ds. Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych przy Prezesie Rady Ministrów (1987-1999), sekcji KBN (1993-1998), Prezydium Rady Społ.-Gosp. przy Sejmie PRL, Rady Konsultacyjnej przy Przew. Rady Państwa (1986-1989). Inicjator, współorganizator, przewodniczący przez wiele lat większości rad naukowych placówek badawczych włókienniczych; inicjator i współorganizator: konferencji IMTEX – PŁ, kreator Wystawy Włókiennictwa w USA, 2 Zjazdów Polonijnych, Polskiej Izby Przemysłu Tekstylnego oraz innych. SWP -v-prezes (1960-1974), prezes SWP (1974-1999), honorowy prezes; współorganizator: Kongresów SWP, dwóch Zjazdów Polonijnych, Polskiej Izby Przemysłu Tekstylnego; przewodniczący Rady Głównej NOT (1982-90), imprezy TEXTILCROSS.

Odznaczony Krzyżami: Kawalerskim, Oficerskim, Komandorskim i Komandorskim z Gwiazdą (2000) Polonia Restituta, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem Honorowym im. G. Narutowicza (2004) i innymi.

Doktoraty honoris causa: Moskiewskiej Państwowej Akademii Tekstylnej (1979), Politechniki Łódzkiej (1996), Nagroda Naukowa m. Łodzi (1978), Zasłużony Nauczyciel PRL, Złota Gwiazda z Brylantem Interpromu (1996), Złote Medale z wyróżnieniem (Bruksela 1996, 2005), Łódzka Eureka (2004), Odznaki Honorowe w tym: m. Łodzi, Zasłużony dla PŁ, 7 Nagród Ministra Szkolnictwa Wyższego.
 

Image

Profesor Janusz Turowski
(1927-2020)

Prof. dr hab. inż. Janusz Turowski urodził się w 1927 roku w Kowlu. W latach 1940-1946 był deportowany przez NKWD z całą rodziną do północnego Kazachstanu (południowo-zachodnia Syberia), gdzie pracował przymusowo jako robotnik rolny, leśny i flisak na rzece Irtysz. W latach 1945-1946 był ostatnim Szefem Polskiej Tajnej Organizacji ZWZ/AK „Świt” w Pawłodarze na Syberii, a następnie członkiem Szarych Szeregów–Łódź.

Po nauce w wieczorowej szkole rosyjskiej w roku 1946 uzyskał maturę w Lublinie oraz rozpoczął studia na Politechnice Łódzkiej, które ukończył w 1951 roku.

W roku 1957 obronił pracę doktorską z zakresu maszyn elektrycznych i transformatorów. W roku 1963 uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk technicznych, w roku 1964 docenta, w 1971 roku otrzymał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, natomiast w 1978 roku profesora zwyczajnego. Przez całe swoje zawodowe życie był związany z Politechnika Łódzką. W latach 1964-1969 był prodziekanem Wydziału Elektrycznego, w latach 1973-1974 pełnił funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Maszyn Elektrycznych i Transformatorów, a w latach 1974-1992 był dyrektorem tego Instytutu. Przez dwie kadencje był Prorektorem ds. Współpracy z Zagranicą Politechniki Łódzkiej (1990-1996).
Profesor Janusz Turowski był wysokiej klasy specjalistą w dziedzinie maszyn elektrycznych, transformatorów oraz głównym twórcą polskiej i światowej szkoły „Elektrodynamiki Technicznej”. Jako ekspert i konsultant w dziedzinie wielkich transformatorów mocy w roku 1956 pracował w Zakładzie „Energopomiar” Gliwice. W latach 1955-1984 współpracował z Zakładami CBKME i KOMEL–Katowice, ELTA–ABB–Łódź, EMIT–Żychlin, SKODA–Pilzno, Energoserwis–Lubliniec i ZREW–Janów. Opracowane przez niego programy RNM-3D wdrożono w ponad 46 czołowych fabrykach transformatorów na całym świecie. Ponadto był konsultantem Fabryk Transformatorów w Polsce, USA, Kanadzie, Indiach, Chinach, Japonii, Australii, Włoszech, Hiszpanii, UK, Rosji oraz Ukrainie. Był członkiem wielu stowarzyszeń, m.in. członkiem zwyczajnym Międzynarodowej Akademii Nauk Elektrotechnicznych, członkiem CIGRE (1964-2004), SEFI, Senior Member IEEE. W latach 1976-1982 był przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej, członkiem Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego (1990-1996), wiceprezesem (1999-2003) Komitetu Elektrotechniki PAN, wieloletnim prezesem a następnie honorowym prezesem konferencji ISEF, Polskiego Stowarzyszenia UNESCO-UNISPAR, honorowym dyrektorem ”ARWtr 2004-2010” International Workshop Hiszpania. Był również prekursorem utworzenia nowego kierunku badań – Mechatroniki. Był autorem i współautorem ok. 300 publikacji, w tym 12 książek i 4 skryptów. Uczestniczył w pracach rad redakcyjnych czasopism naukowych PAN oraz czasopism w Australii i Szwajcarii. Był również promotorem 18 pozytywnie obronionych przewodów doktorskich.
Profesor Janusz Turowski był odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Medalem Komisji Edukacji Narodowej. W 1998 roku otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu w Pavii - Włochy i WSHE. Profesor przeszedł na emeryturę w 1998 roku, ale pracował w Politechnice Łódzkiej do 2003 roku służąc swoją wiedzą i doświadczeniem.

Profesor Janusz Turowski zmarł 18 listopada 2020 roku.
 

Image

Profesor Jadwiga Wilska-Jeszka
(1924 – 2020)

Prof. dr hab. inż. Jadwiga Wilska-Jeszka urodziła się 10 grudnia 1924 roku w Rogowie. Była jedną z pierwszych studentek Politechniki Łódzkiej. W 1950 roku ukończyła studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej. W latach 1948-1956 pracowała jako asystent w Katedrze Technologii Nieorganicznej Wydziału Chemicznego. W 1956 roku przeniosła się na Wydział Chemii Spożywczej do Katedry Technologii Odżywek i Koncentratów Witaminowych, która w 1970 roku weszła w skład Instytutu Biochemii Technicznej.

W 1962 roku uzyskała stopień doktora nauk technicznych za pracę na temat: „Charakterystyka związków flawonowych występujących w owocach Sorbus aucuparia L.”, natomiast w 1972 roku stopień doktora habilitowanego za pracę na temat: „Badania nad odpornością radiacyjną barwników antocyjanowych i kwasu askorbinowego”. W 1986 roku otrzymała tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1992 roku profesora zwyczajnego. 
Głównym obszarem zainteresowań naukowych profesor Jadwigi Wilskiej-Jeszki były naturalne substancje biologiczne pochodzenia roślinnego, a szczególnie właściwości witamin i związków fenolowych, a także ich przemiany w czasie przetwarzania i składowania żywności. Profesor Jadwiga Wilska-Jeszka była jedną z nielicznych w kraju pionierek badań naturalnych związków polifenolowych.

Profesor Jadwiga Wilska-Jeszka jest autorką kilkudziesięciu publikacji naukowych, kilku patentów oraz współautorką trzech podręczników z zakresu chemii żywności: dwóch wydanych przez Państwowe Wydawnictwo Naukowo-Techniczne w 1994 roku i 1999 roku oraz jednego w języku angielskim wydanego przez TECHNOMIC w 1997 roku. Była promotorem 5 prac doktorskich oraz recenzentem 3 wniosków o nadanie tytułu profesora, 4 rozpraw habilitacyjnych i 5 prac doktorskich.

Od 1978 roku profesor Jadwiga Wilska-Jeszka była członkiem międzynarodowego towarzystwa naukowego Groupe Polyphenols, a w latach 1984-1990 członkiem jego zarządu. Pełniła też funkcję prezesa Łódzkiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Technologów Żywności w latach 1995-2000.
W latach 1981-1984 profesor Jadwiga Wilska-Jeszka była prodziekanem Wydziału Chemii Spożywczej, a w latach 1975-1992 zastępcą dyrektora Instytutu Biochemii Technicznej. Przez wiele lat kierowała pracami Zespołu Technologii Warzyw i Owoców, który obecnie działa prężnie jako Zespół Bioaktywnych Fitozwiązków i Nutrigenomiki w Instytucie Biotechnologii Molekularnej i Przemysłowej Politechniki Łódzkiej.

Prof. dr hab. inż. Jadwiga Wilska-Jeszka zmarła 8 listopada 2020 roku.
 

Image

Profesor Józef Wojsznis
(1923-1998)

Prof. dr hab. Józef Wojsznis urodził się w 1923 roku w Kletkiennikach k. Nowogródka. Dyplom magistra ekonomii uzyskał w 1953 r. po ukończeniu studiów w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Łodzi. W 1961 r. rozpoczął pracę w Katedrze Ekonomiki Przemysłu Politechniki Łódzkiej. Specjalizował się w zakresie organizacji i zarządzania przemysłu chemicznego. Był wybitnym specjalistą z dziedziny rachunku ekonomicznego efektywności substytucji czynników produkcji. Jest autorem 6 monografii, 5 skryptów akademickich oraz licznych artykułów naukowych opublikowanych w czasopismach krajowych i zeszytach naukowych.

Prof. Józef Wojsznis pełnił w Instytucie Organizacji i Zarządzania funkcję Zastępcy Dyrektora ds. Nauki oraz Kierownika Zespołu Dydaktycznego Organizacji i Zarządzania Przemysłu Chemicznego. Był także kierownikiem Studium Podyplomowego z zakresu zarządzania przedsiębiorstwem włókienniczym oraz Podyplomowego Studium Menedżerskiego dla chemicznych kierunków studiów. Przez wiele lat pełnił funkcję przewodniczącego Uczelnianej Komisji Bibliotecznej.

Posiada liczne odznaczenia, w tym Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Odznakę „Zasłużony dla Politechniki Łódzkiej", Krzyż Partyzancki i inne odznaczenia wojskowe za działalność w jednostkach bojowych Armii Krajowej na Wileńszczyźnie.

W 1993 roku odszedł na emeryturę.

Zmarł w 1998 roku.